Το όχημα και η φούστα

Είχαμε πει πως θα πηγαίναμε για τσάι.
(φλώρικο - σοφιστικέ - κολλητικό)
Τα πρώτα τρία ραντεβού ακυρωνόντουσαν λίγο πριν βρεθούμε.
Και ύστερα είπα να το παίξω βαρύ πεπόνι και να μην ξαναπροτείνω έξοδο.

(Επαναπροσδιορισμός:
Ποιος ο ρόλος μου;
Αυτός του κυνηγού;
Όχι βέβαια!)

Και κάποτε(λολ), ένα ζεστό πρωινό Σαββάτου το τηλέφωνο χτύπησε.
Τόσο ζεστό το πρωινό που κυκλοφορούσα στο σπίτι με το μοναδικό παρεο-φουστάνι που βρήκα στη ντουλάπα. Πιο κιτς δεν γίνεται. Πορτοκαλί με κατι τεράστια ροζ και λαχανί λελούδια από την εποχή του Νώε.

Το τηλέφωνο απόκρυψη.

(Τσιριχτή φωνή εγώ) - Ναιιιιιιί;
-Γεια. Ισχύει ακόμη η πρόσκληση για τσάι;
-Ποιος είναι;
-Ο Johnny Depp. (χαρά εγώ)
Ο Π. είμαι. Είπα να πρωτοτυπήσω και να τηλεφωνήσω εγώ για ένα ραντεβού εν τέλη.
-Χμ να κοιτάξω την ατζέντα μου (ου να μου χαθείς καραψωνάρα , σε πήρε χαμπάρι ο άνθρωπος.)
Στις τρεις είναι καλά;
-Ναι αμέ.
-Καμάρα;
-Καλαμαριά δεν μένεις βασικά;
-Ναι.
-Οπότε να πούμε καλύτερα στη στάση Μαρτίου που μένω εγώ;
Έχω και όχημα πάμε από εκεί μετά κάπου.
-ΟΚ (ξανά χαρά εγώ)

Το καλύτερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί μεσημέρι καλοκαιριού στη Θεσσαλονίκη που σκάει ο τζίτζικας και ιδρώνεις χωρίς να κουνιέσαι, είναι να διαθέτεις αυτοκίνητο με αρκουδίσιον και να βολτάρεις χαλαρά , νιώθοντας συμπάθεια για τους υπόλοιπους -ποδαράτους- κοινούς θνητούς που τους τρώει η ζέστη -και η μαρμάγκα-

Αλλά υπολόγιζα χωρίς τον ξενοδόχο.

Φλας Μπακ : Μία εβδομάδα πριν σε μία βόλτα μου στα μαγαζιά ερωτεύτηκα μια φούστα(πράγμα καθόλου φυσιολογικό και πολύ ανησυχητικό καθότι και παρότι και διότι Νάντια και φούστα είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πράγματα.)
Ήταν μία από αυτές τις χακί αθλητικές με τσέπες και ένα μικρό σκίσιμο πίσω -πολύ όμορφη φούστα- plus με χωρούσε που είναι λόγος να αγοράσω κάτι.

(κοίταγμα ρολογιού) : ο κούκος έκραξε σαρανταοκτό κόμα πέντε φορές σημάδι πως η ώρα πλησίαζε δύο το μεσημέρι (don't ask)
-shit ίσα που προλαβαίνω.

Φόρεσα τη χακί φούστα μου.
Με τα πολλά έφυγα από το σπίτι τρεις παρά είκοσι.
Όπως κάθε φορά που έχω ένα σημαντικό ραντεβού να προλάβω, το αστικό περνάει από την στάση 10 μέτρα πριν φτάσω εγώ.
(6 είναι θα περάσει άλλο όπου να΄ναι εε ΕΕΕ ΕΕΕ;)
ένα τσιγάρο αργότερα έρχεται

Μπαίνω μέσα και φαντασιώνομαι πως βάζω ένα περίστροφο στο κεφάλι του οδηγού και του ουρλιάζω να το σανιδώσει. Αυτός φορώντας δερμάτινη στολή και μασώντας τσίχλα, υπακούει.
Στην πραγματικότητα απλώς κάθομαι σε μια θέση στο πίσω μέρος του αστικού ενώ η Stevie Nicks ουρλιάζει στα ακουστικά του mp3 μου
" Just like the white winged dove...
Sings a song...
Sounds like she's singing...
Whoo... whoo... whoo..."
Τρεις παρά δύο και ναι τα καταφέραμε άρχοντα οδηγέ. Είμαστε στην ώρα μας xD

Κατεβαίνω - κάθομαι στη σκιά - ανάβω τσιγάρο - περιμένω.

Εμφανίζεται αυτός.
Κρατάει κάτι στα χέρια.
Δεν είναι λουλούδια
δεν είναι σοκολατάκια (μα γιατιιιί;)
δεν είναι δαχτυλίδι αρραβώνων (sic)
Είναι κράνος.
Συναγερμός.

κράνος-μηχανή-φούστα
κράνος-μηχανή-φούστα

-Μην ανησυχείς, μου λέει.
(για να το λέει κάτι παραπάνω από μένα θα ξέρει οπότε και εγώ δεν ανησυχώ)

Και ενώ τα σχέδιά μου για αυτοκίνητο , αρκουδίσιον , δροσιά έχουν καταρρεύσει, φτάνουμε μπροστά στη μηχανή και:
*δεν είναι γουρούνα
*δεν είναι παπάκι
*είναι μία από αυτές τις τεράστιες μηχανές, ξέρετε , τις τεράστιες.
(το εμπεδώσαμε ή να το επαναλάβω;)
η μηχανή ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ.

Ανέβηκα. (so far so good)

Πήγαμε ποσειδώνιο , διαλέξαμε μία έξτρα καγκούρικη καφετέρια και παρκάραμε ακριβώς στην είσοδο.

Κατεβαίνω.
Από τη λάθος μεριά.
Θα ήταν απείρως πιο ανώδυνο αν είχα κατέβει από τη μεριά του πεζοδρομίου. Μα δεν το σκέφτηκα.
Ακούστηκε ένα χρατς.
-όχι μικρό-
Ένα ΜΕΓΑΛΟ χρατς.
Ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ χρατς.

(χαχαχα σας ακούω που γελάτε σκατόμωρα)

-Π. νομίζω ότι έσκισα τη φούστα μου.
-(συγκαταβατικό χαμόγελο) Για γύρνα να δω.
-Χμ όχι δεν γυρνάω. Νομίζω ότι έσκισα ΠΟΛΥ τη φούστα μου.
-Γύρνα να δω παιδί μου.
(Γυρνάω.)
-έλα μωρέ δεν φαίνεται όυτε το βρακί σου.
(Να χαρώ εγώ τώρα , ναι;)

Ντρέπομαι. Ντρέπομαι πολύ. Το χρώμα μου το υποδηλώνει
-Μην ανησυχείς , μου λέει.
Στα αλήθεια δεν είναι τίποτα. Εγώ μια φορά έφαγα μία υπέροχη τεράστια βούτα στη μέση ενός πολύ χάι μπιτς μπαρ. Εκεί να δεις γέλιο.

(Α ρε Π.
Εγώ στη θέση σου θα κυλιόμουν στην άσφαλτο από τα γέλια και εσύ ντροπιάζεσαι για να μην ντρέπομαι εγώ.
Κουλό.)

Η υπόλοιπη ώρα κύλησε πολύ φυσιολογικά.
Όσο φυσιολογικά δηλαδή μπορεί να είναι κάτι στο οποίο συμμετέχει μία Νάντια.

Όταν σκέφτομαι αυτό το πρώτο μας ραντεβού με τον Π. γελάω.
Πλέον.
Τουλάχιστον ήταν ένα αξέχαστο ραντεβού.

Όσο για τη φούστα...
Ήταν σαν τον Τιτανικό.
Βούλιαξε στο παρθενικό της ταξίδι
(λίγο μελό για το τέλος μου είπαν πως είναι δοκιμασμένη συνταγή)