Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2008

καλησπέρα κύριε φωτογράφε



Ίσως κάποιοι από εσάς να γνωρίζεται ήδη πως η νέα μου καριέρα είναι αυτή του φωτογράφου. (χαχαχα ντομάτες)

Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη μιας και σήμερα έκανα το πρώτο μου κοντάκτ και σκάναρα μερικές πικς κατευθείαν από το φιλμ (δεν άντεξα να περιμένω να τις εκτυπώσω κανονικά όπως όλος ο κόσμος).

Μιας λοιπόν και είμαι τόσο ενθουσιασμένη λέω να σας πρίξω λιγάκι και να σας δείξω μερικές από αυτές τις φωτογραφίες...



Άλλωστε λόγω συνθηκών δεν έχω εύκαιρο το ιντερνετ οπότε δεν προβλέπετε να ανεβάσω κάποιο "ποίημα" στα κοντά, ελπίζω με αυτό το ποστ να σας υπενθιμίζω επαρκώς την παρουσία μου.

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Maybe I'm too young to keep good love from going wrong

Όταν σε συναντήσω , θα βρίσκομαι λίγα βήματα μακριά σου. Εσύ θα με κοιτάξεις και συγκαταβατικό χαμόγελο θα σχηματιστεί στα χείλη σου. Θα μου μιλήσεις.
Πρώτα σαν καλός φίλος, για πράγματα ασήμαντα, μικρά, που περνούν απαρατήρητα και ύστερα θα καταλήξουμε να μαλώνουμε για το ίδιο, συνεχώς επαναλαμβανόμενο θέμα.
Θα με ρωτήσεις πάλι γιατί; Γιατί εκεί που πας να βάλεις σε μια σειρά τη ζωή σου, τις σκέψεις σου, όλα, γιατί τότε εμφανίζομαι εγώ και καταστρέφω την ηρεμία για την οποία εσύ προσπάθησες;
Εκείνο το βράδυ που ήρθες και ζήτησες να σου ανοίξω έναν υπολογιστή και που αργότερα μείναμε οι δυο μας μέσα στο μαγαζί, εκείνο το βράδυ που μου πέταξες ακόμη ένα γιατί, την είχα την απάντησή σου. Ήταν στην άκρη των χειλιών μου. Με έκανε να ντρέπομαι και μόνο η σκέψη της αλλά την ήξερα…
Δεν μίλησα, μόνο έσκυψα το κεφάλι, θυμάσαι;
Και εσύ κουρασμένος από τα καμώματά μου, είπες για ακόμη μια φορά αντίο στην κοπέλα που πάντα έχει κάτι να πει για όλα , και που όμως εκείνη τη φορά ήταν σαν να είχε μεταμορφωθεί σε χρυσόψαρο μέσα σε γυάλα.
Θα στη δώσω τώρα την απάντηση όμως… Τώρα που δεν βρίσκεσαι απέναντί μου , που δεν χρειάζεται να σε αντιμετωπίσω.
Όλα τα έκανα δεν ξέρω για ποιο λόγο.
Κάθε δευτερόλεπτο αλλάζω άποψη, είμαι έτοιμη να κάνω άλλες επιλογές και μετά πάλι μετανιώνω τα πάντα και ξαναγυρνάω και ξαναγυρνάω σε παλιές υποσχέσεις στον εαυτό μου και όλα πάλι από την αρχή.
Η βλακεία μου είναι κύκλος.
Ήμουν έτοιμη να σου πω πως θέλω να είμαστε μαζί και την επόμενη στιγμή το είχα ξανά μετανιώσει.
Ξέρεις μονάχα πως λειτουργώ;
Όταν δεν μου δίνονται επιλογές.
Τότε κάνω κάτι σωστό και αυτό γιατί κάποιος άλλος έχει επιλέξει για μένα. Όλες τις άλλες φορές τα κάνω απλώς σκατά.
Και ξέρεις τι είναι αυτό που στ’ αλήθεια μου χρειάζεται;
Ένα χαστούκι.
Μπας και αλλάξει θέση κάτι μέσα στον εγκέφαλό μου και συνειδητοποιήσω πως με τις αποφάσεις που εγώ παίρνω τόσο αψήφιστα, πληγώνω κόσμο.
Δεν είμαι κακός άνθρωπος, αλήθεια δεν είμαι. Είμαι ανώριμη , ναι. Είμαι άμυαλη, ναι.
Και έχεις δίκιο.
Είμαι ικανή να κάνω τα πάντα για να πετύχω αυτό που έχω βάλει στο κεφάλι μου.
Θα μου πεις: “ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις…”
Και πάλι θα έχεις δίκιο. Και εσύ και ο Πάουλο Κοέλο, που έτυχε και είπε και δυο σωστά πράγματα ανάμεσα στις τόσες σαχλαμάρες….

Εγώ απλώς θα πω κάτι άλλο , που και αυτό κλεμμένο είναι αλλά από κάποιον πραγματικά πολύ μεγάλο.
“Maybe I’m too young to keep good love from going wrong”

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Για Σένα

Μην κλαις άλλο.
Μη σπαταλάς τη βροχή σου.
Ποτίζεις τη θλίψη,
ποτίζεις τον πόνο σου μονάχα.

Να λυπάσε για τους ανεκπλήρωτους πόθους.
Όχι για τις αγάπες που σε άγγιξαν.
Και αυτή σε άγγιξε.
Το ξέρω.
Σε θυμάμαι να μιλάς τραγουδιστά,
όπως μιλάς όταν το μυαλό δεν προλαβαίνει να σκεφτεί
και οι λέξεις τρέχουν αβίαστα από το όμορφο στόμα σου.
Μιλούσες για την αγάπη αυτή.
Εσύ θυμάσαι;

Υπάρχει ακόμη μέσα σου
εκείνη η διάθεση...
Η διάθεση να νιώσεις τα όμορφα πράγματα,
Η διάθεση να αναπνεύσεις...

Απλώς κλείσε τα μάτια
και ονειρέψου
αυτά που θα έρθουν αργότερα,
αυτά που θα έρθουν όταν πια
δεν θα ποτίζεις τους πόνους σου με δάκρυα,
παρά μονάχα τις χαρές με γέλια.

Σ' αγαπώ

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Έτσι μου 'ρχεται

Έτσι μου 'ρχεται
μια μαύρη σημαία να κρεμάσω
απ' το παράθυρο.

Με προσποιητές ανάσες
προσποιητά να ζήσω.

Με κόκκινες κλωστές
στα δάχτυλα
να κάνω πως θυμάμαι..

Αυτά που ξεχνώ

Είναι πάντα τα καλύτερα.

Τα πιο μεγάλα
Τα πιο δυνατά συναισθήματα.

κι όμως

η λήθη
{πάντα}
έρχεται

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Το Πάντα Τέλειωσε

Αχ οι αγάπες
άμορφες μάζες ,
κουβάρια
από πόνους και πόθους
από λύπες και χαρές...
Οι χαρές πάντα λιγότερες.

Για τις πράξεις που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν
για τα λόγια που ποτέ δεν ειπώθηκαν
από φόβο
μη και τρομάξουν ο ένας τον άλλο
και φύγουν πιο μακριά
από ότι ήδη ήταν...

Λες και θα 'χε σημασία πλέον,
λες και οτιδήποτε θα'χε σημασία πλέον...

Μόνο έκλεισαν και οι δυο τα μάτια
κι ύστερα ψιθύρισαν
"Το πάντα τέλειωσε...
...Ποτέ άλλοτε!"

Πέμπτη 12 Ιουνίου 2008

Portishead - Third


Το συγκρότημα που καθιέρωσε τον trip hop ήχο , τον πετάει πλέον από πάνω του και πάει ένα βήμα μπροστά.
Οι Portishead επέστρεψαν, 10 χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία "Roseland NYC Live" που ηχογραφήθηκε με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης εν έτη 1998.
28 Απριλίου 2008 και το τρίτο στουντιακό άλμπουμ τους είναι γεγονός.
Με αυτό τους το άλμπουμ που φέρει τον καθόλου ευφάνταστο τίτλο "Third", οι Portishead αφήνουν στην άκρη τον γνωστό trip hop ήχο , γίνονται πιο ωμοί , πιο σκοτεινοί , περισσότερο industrial.
Η φωνή της Gibbons παραμένει αιθέρια , σαγηνευτική και όπως πάντα σπαρακτική...
Αν και αυτή η δουλειά τους χαρακτηρίζεται ως η πιο "δύσκολη"-μουσικά- της μέχρι τώρα πορείας τους , οι κριτικές που απέσπασαν ήταν κυρίως θετικές.
Προσωπικά με όσους έχω συζητήσει σχετικά με το "Third" είτε το λάτρεψαν από την αρχή είτε το μίσησαν.
Ανήκω στη πρώτη κατηγορία αν και πιστεύω πως για να καταλάβουμε ένα δίσκο σαν αυτόν θα πρέπει να έχουμε την υπομονή να τον ακούσουμε ξανά και ξανά. Όσοι δοκιμάσουν να το κάνουν καταλαβαίνουν το πόσο δεμένο άλμπουμ είναι , θα εντυπωσιαστουν με την πρωτοτυπία , τις υπέροχες μουσικές , τα καθηλωτικά φωνητικά , την αξεπέραστη παραγωγή.
Για μένα οι Portishead και οι Radiohead δεν θα πάψουν ποτέ να δίνουν μαθήματα πάνω στην παραγωγή δίσκων.
Ξεχωρίζω κομμάτια όπως το Machine Gun -που έγινε και το πρώτο σινγκλ του δίσκου- , το The Rip ,We Carry On, αλλά το αγαπημένο μου είναι το Silence (άλλωστε η αρχή είναι το ήμισι του παντός και το silence σε προδιαθέτει να μείνεις κολλημένος δίπλα στο cd player για να δεις τι ακολουθεί!!

Είτε το Third είναι αντάξιο τον προηγούμενων δίσκων που απογείωσαν τη μπάντα από το Brighton , είτε όχι , ένα είναι σίγουρο. Είναι ο δίσκος της χρονιάς. Γιατί τον έκαναν οι Portishead και γιατί περιμέναμε 11 ολόκληρα χρόνια για καινούργια στουντιακή δουλειά.

Παρασκευή 16 Μαΐου 2008

Αλχημίες Θανάτου

Κάθε μέρα ξεχνάς και κάτι.
Σου διαφεύγουν ακόμη λες , λεπτομέρειες.
Ανία είναι
ή μήπως άνοια;
Από αυτή , τη γεροντική.

Κατά βάθος
το παλέυεις μοναχός σου
Να ξεχάσεις όσα σε παιδεύουν.
Να εκνευρίσεις προσπαθείς τις μνήμες σου
μπας και καταφέρεις να προχωρήσεις.
Λίγο μακρύτερα
μα και λίγο πιο αργά.
"Για σιγουριά."

Με ποιό ναρκωτικό σβήνες γρηγορότερα;
Το ψάχνεις αδώ και χρόνια
δοκιμές κάνεις,
σαν άλλος αλχημιστής θανάτου.
Μα ακόμη να καταλήξεις σε μιαν απάντηση.
Γιατί στ΄αλήθεια
το πιο σίγουρο ναρκωτικό
είναι η αγάπη.
Μα ούτε που σου πέρασε από το νου.

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

/

Σε άφησα να ξαπλώσεις στο κρεβάτι μου
Δίπλα μου
Όλο το βράδυ

Μα ήσουν ξένος
Και ξένος έμεινες

Και ύστερα

Κοιμήθηκα αγκαλιά με τη μυρωδιά σου
Ρούφηξα κάθε ίχνος της από το μαξιλάρι
Μέχρι που χάθηκε.
Σαν να μην υπήρξε ποτέ
Σαν να μην υπήρξες ποτέ

Μικρή άθλια γυναίκα έγινα,
Μα έκανα πως το παραβλέπω.

Και για μια στάλα μυρωδιάς ακόμη,
Θα ξαναγινόμουν.
Μια άθλια μικρή γυναίκα.
Για σένα.

Σ’αγαπώ μα
Άντε και γαμήσου.


(έχω πρόβλημα συγκέντρωσης
και πρόβλημα γενικώς
και σε αντιπαθώ για αυτό -το "μισώ" δεν μπόρεσα να το ξεστομίσω-
και για πολλά άλλα)

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

τα ποιήματα χωρίς τίτλο είναι πιο πιασάρικα

Απόπειρες θανάτου
Παρακαλετά λόγια
Μάγουλα μουσκεμένα,
Από πάθος τραγικό.

Κόκκινα σημάδια.
Στους λαιμούς,
Στα στήθια ,
Στις κοιλιές.

Αγάπη δραματική
Σαν κι αυτή των θεατρίνων

Κολλητικές αρρώστιες.
Του νου,
Της ψυχής,
Του σώματος σπάνια.

Μη βιάζεσαι να θρηνήσεις.
Ονόματα είναι
Και
Επαναλαμβάνονται
Εις τους αιώνες των αιώνων.

Τις μυρωδιές μονάχα ν’ αγαπάς,
Αυτές σε παρατούν
Φεύγουν
Και δεν γυρνάνε πίσω.

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2008

Everybody Here Wants You

Ήθελα να κάνω μία ξεχωριστή ανάρτηση για αυτό τον εξαίσιο άνθρωπο , τον τρανό ποιητή και αξεπέραστο ερμηνευτή. Στις 29 Μαίου συμπληρώνονται 11 ολάκερα χρόνια από τότε που έφυγε , δεν ξέρω αν είναι η κατάλληλη στιγμή να κάνω αυτό το ποστ...
Λυπάμε τόσο πολύ που δεν θα έχουμε την ευκαιρία να ξανακούσουμε από αυτόν αν και όπως κάποιοι γράψανε , είναι το δάκρυ που μένει μέσα στις ψυχές μας για πάντα. Αν σήμερα μου ζητούσαν να ξεχωρίσω τον σημαντικότερο τραγουδοποιό που έχει υπάρξει θα έλεγα με σιγουριά πως αυτός είναι ο Jeff Buckley...


Twenty-nine pearls in your kiss
A singing smile
Coffee smell and lilac skin
Your flame in me

Twenty-nine pearls in your kiss
A singing smile
Coffee smell and lilac skin
Your flame in me

I'm only here for this moment

I know everybody here wants you
I know everybody here thinks he needs you
I'll be waiting right here just to show you
How our love will blow it all away

Hmm, such a thing of wonder in this crowd
I'm a stranger in this town
You're free with me
And our eyes locked in downcast love
I sit here proud
Even now you're undressed in your dreams with me

Oh, I'm only here for this moment

I know everybody here wants you
I know everybody here thinks he needs you
I'll be waiting right here just to show you
How our love will blow it all away

I know the tears we cried
Have dried on yesterday
The sea of fools has parted for us
There's nothing in our way
My love

Don't you see, don't you see?
You're just the torch to put the flame to all our guilt and shame
And I'll rise like an ember in your name

I know I, I know I
I know everybody here wants you
I know everybody here thinks he needs you
I'll be waiting right here just to show you
Oh let me show you
That love can rise, rise just like embers

Love can taste like the wine of the ages, oh babe,
And I know they all looks so good from a distance
But I tell you I'm the one

I know everybody here, well, thinks he needs you
Think he needs you
And I'll be waiting right here just to show you.

Τρίτη 25 Μαρτίου 2008

το χτες , το σήμερα και ύστερα;

Λερώθηκα απ’ τα όνειρα
Και τις επιθυμίες μου.

Έφτυσα προσταγές
Στο λειψό εαυτό μου.

Μίκρυνα τη ζωή μου
Βιβλίο τσέπης την έκανα
Και την έχωσα στην αριστερή τσέπη
Του μαύρου χειμωνιάτικου παλτού.

Λασπωμένες βρισιές πέταξα
Στη γυναίκα μέσα στον καθρέφτη
Απέναντι μου.

Την πείνα
Για συναισθήματα που ποτέ δεν ένιωσα
-που ποτέ δε θα νιώσω-
Προσπάθησα να σβήσω.

Και λερώθηκα απ’ τα όνειρα
Και τις επιθυμίες μου
Και δεν έχω άλλο.

Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008

clown

Φτηνό κρασί.
Φτηνές λέξεις.
Φτηνοί άνθρωποι
δίπλα σε νέον επιγραφές...

Λίγη λάμψη μπερδεύει

Κομφετί.
Σερπαντίνες.
Σφυρίχτρες...
Παράφωνα τραγούδια

Λίγος θόρυβος σκεπάζει

Στολή clown.
Στολή στρατιωτάκι.
Στολή άνθρωπος...

Θα ντυθώ
και
θα βγω στους δρόμους να ξεπλύνω το ψέμα μου

Δευτέρα 10 Μαρτίου 2008

Η πρόσκληση νούμερο δύο

Ύστερα από πρόσκληση του αγαπητού φριράιντερ πέρνω και εγώ μέρος στο εξής υπέροχο παιχνιδάκι.

Οι κανόνες του πηγαίνουν ως εξής:
  1. Ανάρτησε στο blog σου τρία SleeveFaces. (Σημ: παίρνουμε έναν δίσκο βινυλίου ο οποίος στο εξώφυλλο του έχει μια εικόνα, κυρίως ένα πορτραίτο αλλά και όχι μόνο, το προσαρμόζουμε πάνω στο δικό μας πρόσωπο ή σώμα και τέλος τραβάμε φωτογραφία το αποτέλεσμα). Τράβηξε κατά προτίμηση την φωτογραφία μόνος σου, είναι πιο δύσκολο αλλά έχει πλάκα.
  2. Επέλεξε πέντε ακόμη για να κάνουν το ίδιο.
Δυστυχώς δεν μου βρήκα τουσ δίσκους που ήθελα οπότε λέω να κάνω ενα tribute στους queen που τυγχάνει να είναι και οι αγαπημένοι της μήτηρ , δύο φωτογραφίες μονάχα η τρίτι χάθηκε κάπου στο δρόμο...






με τη σειρά μου προσκαλώ όσους έχουν όρεξη να το κάνουν και όχι μονάχα πέντε άτομα :D

Σάββατο 1 Μαρτίου 2008

μικρός ρομαντικός δολοφόνος

Ένα μικρό χαμόγελο στη λύπη
Ένα κρυστάλλινο δάκρυ στη χαρά
Μια μικρή ασυμβατότητα
Από επιλογή

Πάντα δικός σου έγραφες
σε εκείνο το μικρό γαλάζιο χαρτάκι
το εννοούσες
εκείνο το λεπτό
το δευτερόλεπτο

Ένας μικρός ρομαντικός δολοφόνος
των λέξεων
των πράξεων
των όλων

Σταμάτα να λυγίζεις τη γλώσσα σου
Μ’ αρέσει χωρίς όρια
Όταν μιλά

Σταμάτα να λυγίζεις το χέρι σου
Τα δάχτυλά σου
Μ’ αρέσει χωρίς όρια
Όταν γράφει

Δική σου για πάντα
Δεν θα γράψω
Σε κανένα χρωματιστό
Κανένα λευκό χαρτάκι
Μα θα το εννοώ
Δική σου για πάντα

Παρασκευή 29 Φεβρουαρίου 2008

Πίσω από το τζάμι

Διακρίνει κανείς τα πάντα
και όμως μένει τόσο
ανεπηρέαστος απ' όλα.

Αυτοκίνητα.
Κόκκινα, ασημί, μαύρα
Δίψα για το τελευταίο μοντέλο
Air condition και mp3 player
standar εξοπλισμός.
36 άτοκες δόσεις

Σε τόσες άραγε αγοράζουν και την αγάπη;
Με στάνταρ εξοπλισμό φιλιά και χάδια;
Ή μήπως αυτά συμπεριλαμβάνονται στα extra;
Διακοσμητικά για την κρεβατοκάμαρα,
μόνο για τα βράδια
που
"κοιμούνται τα παιδιά"
Και τη μέρα δύο άγνωστοι
μαζεύουν χρήματα για δόσεις.

Άνθρωποι.
Με κινητά τηλέφωνα στο χέρι
Μη και προλάβουν να αισθανθούν για λίγο μόνοι
Σάματις νιώθουν και τίποτα άλλο;
Μα ο φόβος της μοναξιάς
είναι χειρότερος από την ίδια...

-Και ο φόβος για τη ζωή;
-Αυτό είναι άλλο.
Κάνε πως δεν βλέπεις.
Κάνε πως δε στάθηκες ποτέ
πίσω από το τζάμι.

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2008

σιγή

Η ντροπή που ο κόσμος δεν νιώθει
με κατακλύζει
Δεν θέλω πλέον να σε δω ,
να σ'ακούσω να μιλάς ,
να γελάς ,
σιγή.
Το αιώνιο σκοτάδι είναι φως.

Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2008

μη το πεις ούτε του παππά


νέα οδηγός , χάρος στο τιμόνι
αλλά όπως μου είπε και κάποιος
"μην ανησυχείς, μόνο την πρώτη βδομάδα θα ξαφνιάζονται αυτοί που θα σκοτώνεις
μετά θα σε μάθουν...."

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2008

Η πρόσκληση

Έλαβα μία άτυπη πρόσκληση από τον IRA - NikoR να συνεχίσω ένα "μπλοκιστικό" παιχνίδι ποστάρωντας ένα αγαπημένο μου ποίημα...
Αν και είναι πραγματικά δύσκολο να διαλέξω, από τα πρώτα που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν "ο Τάφος" του Κωστή Παλαμά που μαζί με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και την Κική Δημουλά είναι οι αγαπημένοι μου Έλληνες ποιητές. Τελικά κατέληξα σε ένα από τα πιο όμορφα ποιήματα που έχω διαβάσει ποτέ μου,
τον πληθυντικό αριθμό της Κ. Δημουλά.

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα

Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.



Δεν ξέρω αλλά διαβάζοντας το ακόμη μια φορά,
καταλαβαίνω πόσο πολύ έχω επηρεαστεί από την ποίηση αυτής της μεγάλης κυρίας
και επίσης ανακαλύπτω σε δικά μου "ποιήματα"
την επιθυμία μου να της μοιάσω
στον τρόπο γραφής περισσότερο...

Με τη σειρά μου θα προσκαλέσω τους:

Ιάκωβος

Marilou

Μενελαος

Narita

ο υποφαινόμενος

moukelis

kiara

αλλά και όποιον άλλο θέλει ,
να ποστάρει το δικό του αγαπημένο ποίημα.

Καλησπέρα


Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Κάθε μέρα σ΄αγαπώ και πιο λίγο

Κάθε μέρα
σ' αγαπώ και πιο λίγο...
Για την υποκρισία που μου προσφέρεις...
Για τα αναλγητικά που με ταΐζεις...
και ας μην υπάρχει πόνος
ούτε καν μικρός,
στο σώμα μου,
παρά μόνο στο μυαλό.
Και σε εκείνο το μικρό πραγματάκι
που κάποιοι λένε πως ζυγίζει μονάχα 21 γραμμάρια.

Κάθε μέρα
σ΄αγαπώ και πιο λίγο...
Που ανακατεύεις την ανήσυχη λογική μου...
Που μου δανείζεις τις μαύρες σκέψεις σου...
Άλλοι τις λένε μπλε
μα τι σημασία έχει,
θα μου πεις;

Κάθε μέρα
σ΄αγαπώ και πιο λίγο...
για το λίγο σου
και για το πολύ που σπαταλάω.

Και κάθε μέρα
σ΄αγαπώ και πιο λίγο
παθιασμένα
μα πάντα εγωκεντρικά.
Δε βαριέσαι...
εμείς να είμαστε καλά!

Κάθε μέρα
σ΄αγαπώ και πιο λίγο
και έτσι περνάν οι μέρες
και νομίζω πως ξεχνώ
πως κάποτε σ΄αγαπούσα πολύ...

Ξεχνάω γιατί δίνομαι
και τι εισπράττω.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

I just can't help it

Σου άρεσε άραγε το σιντί που σου έγραψα;
Θέλω από καιρό να σου μιλήσω
Για πολλά πράγματα
Ανούσια και όχι
Αλλά να που δεν έχω αυτή τη δυνατότητα.
Εσύ μου τη στέρησες...
Σκέφτομαι πως περιπλανιώμαστε στα ίδια "διαδυκτιακά" μονοπάτια...
Αυτό θα πρέπει άραγε να με κάνει να νιώθω καλύτερα...;
Στα αλήθεια μοιραζόμαστε κάτι
Έστω...
Μ' αρέσει να φαντάζομαι πως με πέτυχες κάπου
ένα σχόλιο μου
μια φωτογραφία μου
και πως με θυμήθηκες για λίγο
και πως μετάνιωσες για όλα όσα έχεις κάνει
ή για όλα όσα δεν έχεις κάνει..
Το χειρότερο από όλα ξέρεις ποιό είναι;
ότι είμαι διαθέσιμη
και θα είμαι διαθέσιμη για σένα
με ενοχλεί τόσο πολύ αυτό
but I just can't help it...

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Η κολόνια

Η φτηνή κολόνια που έχω πάνω στο τραπεζάκι.
Χρηστική.
Διάρκεια σύντομη.
Για κάθε μέρα.
Για το κάθε μέρα.
Που φεύγει και περνά.
Για το κάθε μέρα που εσύ δεν είσαι εδώ.
Είναι στιγμές που πιστεύω πως δεν υπάρχεις.
Και έτσι κάθε μέρα,
Χρησιμοποιώ τη γνωστή
Τη φτηνή κολόνια
Που έχω πάνω στο τραπεζάκι.
Και φυλάω την άλλη
Την «καλή»
Την «ακριβή»
Που είχαμε αγοράσει μαζί ένα πρωί Σαββάτου
Για τις καλές,
Τις ακριβές στιγμές.
Μαζί σου.
Που όμως ποτέ δεν έρχονται,
Ή απλώς αργούν.
Και έτσι μένει,
Ανέπαφη
Στο μικρό της μπουκαλάκι.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Σ' αγαπώ γιατί...

Σ' αγαπώ γιατί όποτε σε σκέφτομαι δακρύζω...
Γιατί τώρα που δεν υπάρχεις πια σκέφτομαι διαφορετικά το αύριο και φοβάμαι...
Σ' αγαπώ γιατί με ωρίμασες.
Γιατί δεν με κατέκρινες ποτέ , ίσως γιατί δεν μπορούσες.
Σ' αγαπώ γιατί στα όνειρά μου έχεις μορφή ήλιου...
Σ' αγαπώ γιατί ΉΣΟΥΝ ήλιος!
Σ' αγαπώ που πέντε χρόνια μ' αγαπούσες
...και μ' αγαπάς ακόμα...
Σ' αγαπώ γιατί κατάφερες να με κάνεις να σου μοιάσω...
Σ' αγαπώ γιατί το παίζω σκληρή και δεν θέλω να κλαίω ,
μα τώρα το κάνω χωρίς να με ενοχλεί...
Σ' αγαπώ γιατί ακόμα και τώρα μου δίνεις δύναμη
να συγχωρώ τον εαυτό μου που σε κατέστρεψα...
Σ' αγαπώ γιατί λυτρώνεις τις τύψεις μου...
Σ' αγαπώ γιατί θυμάμαι ακόμη τα μάτια σου
Και κάθε φορά που θυμάμαι τα μάτια σου
Σ' αγαπώ πάντα!

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

μικρές πράσινες θάλασσες

Διάβασα για μικρές πράσινες θάλασσες
και απόρησα
με πείσμα
με το πείσμα
δικό μου
δικό σου
όλων μας

Διάβασα για μικρές πράσινες θάλασσες
και αγάπησα λίγο περισσότερο
εσένα
εμένα
και.

Διάβασα για μικρές πράσινες θάλασσες
και ερωτεύτηκα
τα βότσαλα
την άμμο
που πατάς
εσύ
και εγώ
πριν.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Μου φαίνεται πως κάτι τρέχει

Μου φαίνεται πως κάποια βράδια
Άστρα απλώνουν τα χέρια τους
Ν΄αγγίξουν τα σύννεφα
Τ΄ακούω καθώς ανασάνουν
Πάνω απ΄το κεφάλι μου

Προσπαθώ να φέρω στη μνήμη μου
Το φως που εκπέμπουν
Μα το μόνο που θυμάμαι
Είναι σκοτάδι.
Κι όταν ο φόβος με κυριεύει
Ένα χέρι δεν έχω ν΄αγγίξω
Και να με συνεφέρει

Μου φαίνεται πως κάποια βράδια
Νιώθω τη θάλασσα να τρέμει
Όχι σεισμός ή κάτι τέτοιο
Μα σαν ρίγος να τη διαπερνά
Καθώς μαντεύει αν από αγάπη κάνω ότι κάνω
Αγάπη για μένα ή για κείνον
που το χέρι του ποτέ δεν μ΄άφησε ν΄αγγίξω.

Κι όταν τα μάτια μου βλέπουν
Ότι πραγματικά πρέπει να δουν
Είναι αργά , πολύ αργά
Κι η μουσική χαμηλώνει
Και όλα σβήνουν
Και είναι αργά , πολύ αργά
Για να τ΄αλλάξω.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Ψάχνουμε μάζι;

Ψάχνω απεγνωσμένα μια λέξη για να πιαστώ.
Να μπορέσω να αραδιάζω τις ιστορίες μου
και
να
κρυφτώ από τον κόσμο .

Πέρυσι έκανα όνειρα.
Φέτος κάνω υπομονή.
Υπομονή με τον εαυτό μου πρωτίστως

Μικρός και καταπιεσμένος
Ορκισμένος εχθρός του πάντοτε.

Ώρες ώρες με πιάνει μια θλίψη
Για αυτό που δεν μπορώ να γίνω.

Κι άλλες ένα σφίξιμο
σαν από έρωτα
Που είμαι αυτό που είμαι.

Μου δίνω τρεις λέξεις διορία.
Και μετά τέλος.
Όχι από αυτό που κλείνει έναν κύκλο.
Από το άλλο.
Το λιγότερο τελεσίδικο.
Λιγότερο τελεσίδικο τέλος.
Λογική.
Υπέρμετρη.
Κάθε.
(πάσχει από νόμους
και αυτόβουλες πράξεις)

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Ένας Σατανάς Κανονικός


Θυμήθηκα σήμερα πως όταν ήμουνα μικρή
και τα γόνατα μου ήταν γεμάτα γρατσουνιές και "οικόπεδα"
και ακόμη έπαιζα κάθε απόγευμα στη γειτονιά με όλα τα άλλα πιτσιρίκια
ήμασταν πεπεισμένοι πως υπάρχουν τετράφυλλα τριφύλλια
Ήταν κάτι σαν κυνήγι θησαυρού...
Ήμουν σίγουρη πως κάποια στιγμή θα βρω ένα και τότε θα γίνω ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου ολάκερου.

Όταν ήμουνα μικρή
και τα γόνατα μου ήταν γεμάτα οικόπεδα ,
ήμουν ένας διάβολος κανονικός.

Μια άνοιξη που τα λουλούδια μόλις είχαν αρχίσει να ανθίζουν
και εγώ έτρεχα με τα κοντομάνικα και ας έκανε κρύο ακόμη,
μάτιασα κάτι χρυσάνθεμα στον κήπο του γείτονα.
Τόσο πολύ μου άρεσαν που αυτομάτως τα έκανα ισάξια των τετράφυλλων τριφυλλιών.
Σαπουνάκια τα λέγαμε τότε , όχι χρυσάνθεμα.
Τα μάδησα όλα....
Δεν άφησα ούτε ένα ανθάκι.
Ένα βάρβαρο μικρό σατανάκι.
Αυτό ήμουν.
Ο γείτονας που είχε έναν υπέροχο κήπο (δεν κατάφερα να του τον ρημάξω ολόκληρο)
ποτέ δεν έμαθε ποιος ήταν ο κακοποιός που κατέστρεψε το όμορφο λουλούδι του...

Μια άλλη φορά βρήκα ένα χρυσό σπρέι στην αποθήκη του σπιτιού μου
δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και τις γιρλάντες που άφηναν παντού χρυσόσκονη και εκνευριζόταν η μάνα μου.
Το μόνο που ήξερα να γράφω τότε ήταν η αλφαβήτα και αυτή μισή.
Πήρα λοιπόν το υπέροχο χρυσό σπρέι
και ξεκίνησα από την αυλόπορτα μας συνεχίζοντας στον τοίχο δίπλα.
Α μεγάλο , α μικρό
Β μεγάλο , β μικρό
Δυστυχώς αυτή τη φορά υποψιάστηκαν ότι εγώ την είχα κάνει τη δουλειά οπότε δεν την έβγαλα καθαρή...

Η γιαγιά μου πάντα απορούσε από ποιόν πήρα...
αντί να κάτσω να παίξω με κούκλες εγώ έτρεχα και έπαιζα "γερμανικό" ποδόσφαιρο με τα αγόρια.
Κορίτσι πράμα μου έλεγε.
Έλα να μείνεις μαζί με τη γιαγιά ένα μήνα και να σε κάνει μια μικρή νοικοκυρούλα.
Τόσες φορές μου το έχει πει αυτό όσο ζω που μου έχει δημιουργήσει ψυχολογικό...
Ακόμη και σήμερα είμαι μια τεράστια ακατάστατη γυναίκα.
Και η γιαγιά ακόμη λέει
Δεν θα σε πάρει κανένας εσένανε...
Δεν έχεις που δεν έχεις προίκα
δεν είσαι και νοικοκυρά....

Τώρα που ξεκίνησα όλο αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό...

Για ντουβάρια που είχαμε γκρεμίσει όοολα τα σκατόμωρα μαζί και είχαμε μεταφέρει τις τεράστιες πέτρες του στη μέση του δρόμου για να σταματήσει όποιο αυτοκίνητο περνάει και να το ληστέψουμε..

Μια άλλη φορά είχα πάει σε ένα μαντρί.
Κανονικό μαντρί.
Με αρνάκια και τράγους
και κοπριά που μύριζε και έκανα γκριμάτσες
και τσομπανόσκυλα που είχαν το πιο απαλό τρίχωμα
και ήταν πιο ήρεμα από ψάρι σε γυάλα.
από εκείνο το μαντρί πήρα ενθύμιο.
Δύο κερατάκια από κατσικάκι.
Ζεστά ακόμη.
Τα κρατούσα και περπατούσα με καμάρι.
Πόσο θα άρεσαν στη μαμά σκεφτόμουν.
Μου απαγόρεψαν να βγω από το σπίτι για μία βδομάδα
και δεν με ξανά άφησαν να πάω σε μαντρί
ή στάβλο.
Τα κερατάκια πετάχτηκαν φυσικά και η μάνα μου έγινε χορτοφάγος....

κοντά στο σπίτι μου
υπήρχε ένα άλσος που παλιά ήταν και στρατόπεδο.
Εκεί πολλοί πήγαιναν και έδεναν τα άλογα τους και τα άφηναν για λίγο.
Πολλά απογεύματα πέρασα δίπλα σε όμορφες άσπρες φοράδες να τις ταΐζω μήλα και να προσπαθώ να μιμηθώ το χλιμίντρισμα τους.

Τώρα μετά από τόσα χρόνια δεν πλησιάζω λιγότερο από δύο μέτρα άλογο.
Τα φοβάμαι..
Τότε όμως ανίδεη τελείως...
Νόμιζα πως όλα τα άλογα είναι η καλόκαρδη Μαύρη Αστραπή ....

Πέρασαν τα χρόνια
και πλέον άλογα δεν έχει σε εκείνο το παλιό στρατόπεδο...
Ούτε άλσος θα υπάρχει σε λίγο.
Ανάπλαση και κοινοτικά προγράμματα μπήκαν στη μέση.
Και ο γείτονας πλέον έχει ψηλή περίφραξη για να μην μπορεί κανείς ούτε να ματιάσει τα σαπουνάκια του.
Η αυλόπορτα πάει.
Και η αυλή μαζί....

Ωραία ήταν τότε
που ήμουν ένας σατανάς κανονικός...

ΥΓ οκ η φώτο είναι πολύ πριν γίνουν όλα όσα λέω αλλά είμαι πολύ γκάνγκστα νομίζω και ΕΠΡΕΠΕ να την ανεβάσω

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

Πρωτοχρονιάτικο (η καθυστέρηση προσωποποιημένη)

Ακολουθεί ένα ποστ ατέλειωτης γκρίνιας.
Παρακαλούνται οι γονείς να απομακρύνουν τα ανήλικα από τις οθόνες (TFT και μη)

Διαβάζω εφημερίδες , επετειακά τεύχη περιοδικών και απορώ. Τελικά το μεγάλο κλισέ "Οι Έλληνες εύκολα ξεχνούν" , είναι αλήθεια.
Διάβασα στο Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας ,
"Το 2007 ήταν κατακόκκινο: στους δρόμους από τις σημαίες των φοιτητών και των εργαζομένων , στα δάση από τις φωτιές. Κι αυτοί που θα έπρεπε να είναι κατακόκκινοι από την ντροπή τους , σήμερα (πέρασε αυτό) θα μοιράζουν ανερυθρίαστα ευχές στο έθνος."
Και συνειδητοποιώ πόσο σωστό είναι αυτό που έγραψε η Δασκαλοπούλου (που μπάι δε γέι τη μπερδεύω συνεχώς με την Κανελλοπούλου.)
Στην Ελλάδα της ψευτιάς
στην Ελλάδα της ανεκτικότητας
στην Ελλάδα της μαλακίας...
Να με συγχωράτε για το γαλλικό , η αλήθεια είναι ότι αγαπώ τη χώρα μου αλλά μονάχα όταν εθελοτυφλώ σε σχέση με ότι συμβαίνει γύρω μου.
Υποθέτω πως αυτό συμβαίνει και στα υπόλοιπα 10.000.000 Ελλήνων.
Εθελοτυφλούν για να μην αποτρελαθούν ή χειρότερα για να μη πιάσουν κανένα κουζινομάχαιρο και τη στήσουν έξω από τη Βουλή. (όχι ότι θα βρουν και κανέναν αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Είμαι πραγματικά περίεργη να μάθω πόσο θα συνεχιστεί αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Μας φτύνουν κατάμουτρα , μας φωνάζουν "σας δουλεύουμε αλλά είστε μεγάλοι μαλάκες για να αντιδράσετε" και εμείς απλώς συμφωνούμε σιωπηλά.
Ούτε που θέλω να με σκέφτομαι 80 χρονών (ας πω καλύτερα 50)
και τα ίδια ακριβώς πράγματα να συμβαίνουν. Εκτός και αν τελικά το πάρω απόφαση και μεταναστεύσω στην Κούβα.
Αηδιάζω με τους πολιτικούς που τόσο ξεδιάντροπα μας κοροϊδεύουν μα η αλήθεια είναι πως με εμένα θα έπρεπε να αηδιάζω. Δίνω βήμα στη σαπίλα.
Σάπιοι άνθρωποι που ζητούν από σάπιους πολιτικούς να χειριστούν ένα σάπιο σύστημα.
Μπούχτισα πια.
Μπούχτισα με τη δειλία.
Προφανώς τόσες πορείες , καταλήψεις , απεργίες δεν ήταν ικανές να φρενάρουν ένα μάτσο σκατανθρώπους.
ένα μάτσο εξουσιόκαβλους.
Μπούχτισα και είμαι 18
και γκρινιάζω σαν συνταξιούχα.
Έχει τελικά όρια αυτή η καημένη η υπομονή;
Και τι υπομονή να κάνεις όταν ξέρεις πως ο ουρανός μόνο πιο γαλανός δεν πρόκειται να γίνει με τόση μόλυνση.
Φέτος δε θα ευχηθώ ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος. Θα ευχηθώ καλό ξύπνημα.
Θα ευχηθώ να κουνήσουμε το κεφάλι μας δυο τρεις φορές για να δούμε αν κουδουνίζει που λέει και ο πατήρ μου. Να ΄ρθουμε στα συγκαλά μας και να τελειώσουμε ότι μας χαλάει.
Είναι αφύσικο στην τελική οι πολλοί να μην μπορούν να κάνουν ζάφτι τους λίγους.

πι ες 1 Όσοι θέλετε να μου στείλετε απειλητικά γράμματα επειδή σας χαλάω τη διάθεση μπορείτε να το κάνετε στο cohabi@hotmail.com

πι ες 2 Το πι ες 1 δεν ισχύει πλέον μιας και είμαι λίγο άκαιρη για αυτό το ποστ αλλά εγώ το γράφω (το πι ες 1 ντε) μπας και κερδίσω κάναν θαυμαστή και μου στείλει μέιλ να μου κάνει πρόταση γάμου μπας και δω άσπρη μέρα.

Κλεμ*

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

Τα όρια

Τα όρια του κόσμου μου
είναι αταίριαστα
με τα όρια των άλλων.

Επινοώντας
καινούργιες ,μικρές , ελεγειακές
ιστορίες
κάθε φορά ορθώνομαι λίγο περισσότερο
στην ωμότητα των πραγμάτων.

Αγαπώ εσένα για να έχω τη δύναμη
να αγαπώ εμένα μια στάλα περισσότερο.

Ξεχνάω επίτηδες την όψη του προσώπου σου.
Εξασκώ την επιλεκτική μου μνήμη πάνω σου
πιστεύοντας πως έτσι όλα θα είναι πιο εύκολα.

Και ας μην είναι...


Υ. Γ. Να τονίσω πως το παρολίγον τέλος αυτού του μπλογκ δεν έχει καμιά σχέση με ερωτική απογοήτευση.
Έμαθα στη ζωή μου τις συναισθηματικές συγχύσεις τέτοιου είδους να τις λύνω γράφοντας και όχι σταματώντας το γράψιμο.
Απλώς μερικές φορές , μερικά πράγματα είναι πάνω από όλα τα άλλα...
Χαίρομαι που δεν άντεξα πάνω από μία εβδομάδα... =)

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Is This The end?

Λοιπόν δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να γράψω και τι πρέπει να αποφύγω να αναφέρω.
Αλλωστε ποιόν ενδιαφέρουν αυτά που μου συμβαίνουν;
Όπως και να έχει λόγο αντοχών που δεν έχω πλέον ήρθε η ώρα να σταματήσω αυτό το μπλογκ τουλάχιστον προς το παρόν....
Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω όταν τόσα πολλά άλλα μου συμβαίνουν...
Ελπίζω να ξυπνήσω αύριο και όλα να είναι απλώς υπέροχα
και να ανεβάσω ένα καινούργιο ποστ.
Όλα περνάνε κάποια στιγμή έ;

Ευχαριστώ όλους όσους σπατάλησαν το χρόνο τους διαβάζοντας όσα έγραψα τον τελευταίο χρόνο. Ελπίζω τουλάχιστον ένας να ένιωσε ακριβώς αυτά που ήθελα να μεταφέρω μέσω των γραφόμενων μου.

ΥΓ φέτος τα χριστούγεννα ήθελα να από τον άη βασίλη να με κάνει τη Λόρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι...

Γεια σας


blogger template by lovebird