Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Αν ήμουν

Αν ήμουν μήνας θα ήμουν: Οκτώβρης, ο μήνας που τα φύλλα πέφτουν.

Αν ήμουν ημέρα την εβδομάδας θα ήμουν: Τρίτη, η μέρα που για κάποιους σημαίνει πολλά, η μέρα που οι περισσότεροι δεν προσέχουν καν.

Αν ήμουν ώρα της ημέρας θα ήμουν: Η ώρα λίγο πριν ξημερώσει. Η πιο σκοτεινή ώρα.

Αν ήμουν θαλάσσιο ζώο θα ήμουν: δελφίνι και θα έκανα αγώνες ταχύτητας με τα φέρυ.

Αν ήμουν οδηγία , θα ήμουν: Πιο δυνατά!

Αν ήμουν μια αμαρτία θα ήμουν: μοιχεία

Αν ήμουν ιστορικό πρόσωπο θα ήμουν:ο John Lennon πριν γνωρίσει τη Yoko Ono

Αν ήμουν πλανήτης θα ήμουν: ο Δίας, γιατί πάντα μου άρεσε η λέξη στα αγγλικά.

Αν ήμουν υγρό, θα ήμουν: πράσινο τσάι με άρωμα γιασεμί

Αν ήμουν λίθος θα ήμουν: όνυχας

Αν ήμουν δέντρο, θα ήμουν: φυλλοβόλο

Αν ήμουν πουλί, θα ήμουν: Κουκουβάγια

Αν ήμουν φυτό, θα ήμουν: κάκτος

Αν ήμουν καιρός, θα ήμουν: νεφελώδης

Αν ήμουν μυθικό πλάσμα, θα ήμουν: λυκάνθρωπος

Αν ήμουν μουσικό όργανο, θα ήμουν: Πιάνο

Αν ήμουν ζώο θα ήμουν: Σκύλος

Αν ήμουν χρώμα θα ήμουν: Ώχρα

Αν ήμουν συναίσθημα, θα ήμουν: προδοσίας

Αν ήμουν λαχανικό, θα ήμουν: Μπρόκολο ή ίσως κουνουπίδι.

Αν ήμουν ήχος, θα ήμουν: Το γέλιο του Sheldon

Αν ήμουν στοιχείο, θα ήμουν: Το νερό

Αν ήμουν τραγούδι, θα ήμουν: Come Together by The Beatles

Αν ήμουν βιβλίο θα με είχε γράψει: Orhan Pamuk

Αν ήμουν τρόφιμο θα ήμουν: Μακαρόνι

Αν ήμουν τόπος, θα ήμουν: η άκρη ενός λόφου μ θέα τη θάλασσα

Αν ήμουν γεύση θα ήμουν: Βανίλια

Αν ήμουν άρωμα, θα ήμουν: η μυρωδιά των μαλλιών σου

Αν ήμουν θρησκεία, θα ήμουν: Παγανιστική

Αν ήμουν λέξη θα ήμουν: κοτέτσι.

Αν ήμουν σημείο του σώματος, θα ήμουν: Γόνατο

Αν ήμουν έκφραση προσώπου, θα ήμουν: Κατσούφιασμα

Αν ήμουν μάθημα στο σχολείο, θα ήμουν: Λογοτεχνία

Αν ήμουν χαρακτήρας θα ήμουν: Ο γάτος του Σρεκ

Αν ήμουν σχήμα, θα ήμουν: Ρόμβος

Αν ήμουν αριθμός, θα ήμουν: Το 7

Αν ήμουν κόσμημα, θα ήμουν: Σκουλαρίκι για τα μύτη

Αν ήμουν έπιπλο θα ήμουν: Κουνιστή πολυθρόνα

Αν ήμουν αυτοκίνητο θα ήμουν: Κατσαριδάκι

Αν ήμουν ρούχο, θα ήμουν: Μαντίλι για το λαιμό

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

The Dangerous Breed

Αν και δεν συνηθίζω τέτοιου είδους ποστ, όταν μου ήρθε αυτό το μέιλ θυμήθηκα μια εκστρατεία πριν μερικά χρόνια υπέρ σκύλων "επικύνδύνης ράτσας" όπως πιτ-μπουλ , ροτβάιλερ κοκ.
Επειδή υπήρξα χρόνια ιδιοκτήτρια ράτσας της ομάδας 2 και λατρεύω όλα τα μολοσοειδή και γενικώς όλα τα σκυλιά , αποφάσισα να ποστάρω λοιπόν το παρακάτω.


If you are an owner of a dog that belongs to a 'dangerous breed' category and you also have a child or a visiting small child please take this as a warning.


Don't leave your dog with a small child unattended under any circumstances!!!


Only one little moment was enough for the following to happen.


See the photo below .....

....................
...............
...........
........
....
..

.






Ένας πολύ χαριτωμένος τρόπος για να ξανασκεφτούμε ποιός κινδυνέυει από ποιόν.
Και βεβαίως δεν εννοώ πως ο σκύλος κινδυνεύει από το μωρό της φωτογραφίας αλλά από τον άνθρωπο γενικώς ο οποίος παμπολλές φορές καταφέρνει να δημιουργήσει προβληματική συμπεριφορά στο σκύλο του και μετά αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες του.

Παρασκευή 25 Σεπτεμβρίου 2009

Οι Εποχές

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που λιγότερο συμπαθώ. Για την ακρίβεια απεχθάνομαι το καλοκαίρι, όπως συνήθως όλοι απεχθάνονται τον χειμώνα. Με αποδιοργανώνει. Είναι ο καιρός που απλώς περιμένω να περάσει γρήγορα για να καταφέρω να αναπνεύσω. Όταν όλοι ανυπομονούν να κάνουν τις διακοπές τους, να δουν φίλους, να χαλαρώσουν, εγώ κάνω ακριβώς το αντίθετο.
Νιώθω τόσο κενή.
Τόσο κενή που ώρες ώρες πιστεύω πως αυτό το κενό δεν είναι δυνατόν να γεμίσει με τίποτα.
Ποτέ.
Ίσως ξέρω γιατί δεν αντέχω το καλοκαίρι. Ή μάλλον ίσως ξέρω έναν από τους λόγους που δεν αντέχω το καλοκαίρι.
Όταν όλοι αφήνουν τις δουλειές , τις ασχολίες , την καθημερινή ρουτίνα πίσω για να ξεδώσουν, εγώ δεν έχω να αφήσω τίποτα. Για μένα δεν αλλάζει τίποτα. Με κάνει να αισθάνομαι τόσο άχρηστη αυτό.
Και ο χειμώνας.
Ο χειμώνας δεν μπορώ να προσδιορίσω αν έχει κάτι ευχάριστο ή αν αυτό που με τραβάει είναι το ότι μπορώ να κρυφτώ μέσα του και να έχω μια καλή δικαιολογία για αυτό.
Η σχολή , η μικρή διάρκεια της ημέρας , η μεγάλη πόλη, η δουλειά.
Και αυτόματα όλα μου φαίνονται τόσο μακρινά. Δεν είμαι αναγκασμένη να συμμετάσχω σε τίποτα πλέον. Είμαι μόνη μου. Όχι ότι αυτό είναι καλό. Ή κακό. Δηλαδή όπως το πάρει κανείς.
Καλό, κακό… τι λέξεις και αυτές. Κλείνουμε ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας μέσα σε δυο τοσοδούλες γαμημένες λέξεις. Δυαδισμός my ass.
Η μοναξιά anyway δεν είναι πως με τρελαίνει σαν κατάσταση. Περισσότερο με ανακουφίζει η ηρεμία που είναι επακόλουθο της.
Και αφού σκεφτώ όλα τα παραπάνω δεν μπορώ παρά να καταλήξω επιτέλους στο συμπέρασμα πως το πρόβλημα το έχει ο ίδιος μου ο εαυτός που αποτυγχάνει παταγωδώς να τα βγάλει πέρα με οτιδήποτε. Με τον κόσμο γύρω μου , με μένα την ίδια με τη ζωή γενικότερα.
Ξεκινάμε αυτή τη ζωή ελπίζοντας.
Σίγουρα δεν λέω κάτι καινούργιο τώρα.
Το που καταλήγουμε είναι κάτι πιο σύνθετο.
Μάλλον καταλήγουμε να αποδεχτούμε το γεγονός πως η ελπίδα δεν ωφελεί.
Καταλήγουμε στο συμβιβασμό.
Ναι νομίζω πως η ζωή είναι συμβιβασμός. Και ο συμβιβασμός δεν είναι ευτυχία. Βλέπετε που το πάω έτσι;
Όπως και να έχει, όταν έρχεται η στιγμή και αντιλαμβάνεσαι πως ορισμένα κλισέ τελικά ισχύουν, κάτι αλλάζει μέσα σου.
Για κάποιους κάτι μικρό, για άλλους κάτι μεγάλο, που δεν μπορούν να χειριστούν.
Εγώ κατατάσσω τον εαυτό που στη δεύτερη κατηγορία.
Το γιατί, θα το ξέρατε αν με γνωρίζατε.
Ευτυχώς για σας δεν με γνωρίζετε και πιθανόν να μη με γνωρίσετε ποτέ. Ακόμη και εσείς που με ξέρετε.

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2009

Ένα Χ

Αυτό το γράμμα δεν έχει παραλήπτη.
Μου λείπεις εσύ
μα πάνω απ' όλα
μου λέιπω εγώ.
Λείπω εγώ από τη γαμημένη τη ζωή μου.

Αυτό το γράμμα είναι μια παράκληση.
Προς κάποιον που ακόμη δεν εμφανίστηκε μπροστά μου.
Προς ένα είδωλο που αντικρίζω κάθε μέρα στον καθρέφτη.

Και υπόσχομαι δεν θα κλαίω άλλο από αύριο.
Αλλά σήμερα αφήστε με να δείξω πόσο αδύναμη είμαι
Σήμερα για μία και μοναδική φορά αφήστε με να είμαι εγώ.

Και ύστερα πάλι θα χαμογελάσω.
Και θα σπαράζω από μέσα μου
Για όλα αυτά τα χρόνια
Για όλες τις στιγμές που δεν.

Μα σήμερα μη μου μιλάτε άλλο.
Και θα υποκριθώ πως τόσα χρόνια χόρτασα ηρεμία.
Ακόμη και αν αυτό που στ' αλήθεια χόρτασα είναι σκατά.

Βάλτε μου ένα Χ και αφήστε με να πνιγώ.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Η ποτέ προετοιμασμένη

Ποτέ δεν στερεύεις απ' αγάπη.
Υπάρχουν στιγμές που πιστεύεις πως αυτό ήταν,
πάει,
τέλος,
ότι ζήσαμε ζήσαμε φιλαράκο!
Κι όμως
στο λέω εγώ πως πάντα κάποιος θα περιμένει στη γωνιά.
Όχι στην απέναντι γωνία,
όοοοχι δεν είναι δα και τόσο εύκολα τα πάντα...
Αν ήταν εύκολα άλλωστε θα ήταν και αφόρητα βαρετά..
Το λοιπόν κάποιος θα περιμένει σε μια γωνιά καλά κρυμμένη από όλους και από όλα.
Και ένα βράδυ που εσύ όλο και κάποιο βάρος θα νιώθεις,
από τον κόσμο,
την κοινωνία,
τους φίλους που σε πρόδωσαν,
αυτούς που πρόδωσες εσύ,

Ένα τέτοιο βράδυ θα βγεις αργά έξω για λίγο αέρα,
γύρω στις 4 και 34 λεπτά ,
ναι κάπου εκεί.
Και κάποιος θα σου σφυρίξει:
"Εδώ ήμουν."
"Εδώ την έστησα για σένα."
"Στην έφερα όταν εσύ λιγότερο πρόσεχες..."
Και εσύ ή θα δεχτείς,
και θα βουτήξεις σε νέες περιπέτειες
(τώρα που είναι και η ευκαιρία),
ή θα σκουντουφλήσεις πάνω του και θα το προσπεράσεις,
γιατί:
Ποιος χρειάζεται αγάπες;
Για ποιους είναι οι αγάπες;
Για του αδύναμους;
Για τους ανόητους ,
τους μη προετοιμασμένους;
Για μένα είναι η αγάπη μάτια μου.
Την αδύναμη,
την ανόητη,
την ποτέ προετοιμασμένη!

Τετάρτη 22 Απριλίου 2009

Ή και όχι

Βγαίνω από το σπίτι στις 7, σκέφτομαι δεν έχω πολλά να κάνω, δεν έχω κανονίσει τίποτα, μέχρι τις 12 θα είμαι πίσω. Εσύ μου στέλνεις , λες ένα σόρρυ για την καθυστέρηση του μηνύματος, με γειώνεις, λίγο δύσκολο να με δεις απόψε, πόσο μου τη σπάει που σε γουστάρω, που όλα γυρνάν γύρω από σένα.
Τη στήνω στην πλατεία Αριστοτέλους, περιμένω τη Χριστίνα για ένα καφέ , δίπλα μου μια πενηντάρα ξανθιά χίπισσα με κάλτσες προσκοπικές μέχρι το γόνατο πλένει τα χέρια της με νερό από μπουκάλι αύρα , ανάβει απανωτά τσιγάρα παλ μαλ και περιμένει . Περιμένει κάποιον , περιμένει κάτι , ίσως και τίποτα.
Εμφανίζεται η Χριστίνα , θέλει να πάμε σε λεσβιάδικο , επιμένει πως πρέπει να αποδεχτώ το γεγονός πως και εγώ είμαι λεσβία , έχω την Αφροδίτη στους διδύμους , είναι ξεκάθαρο.
Έρχεται η Μίνα να μας βρει και όλοι μαζί πάμε στον Άρη , μας περιμένει ο Πάρης και ο Τηλέμαχος , παραγγέλνω μπύρα, πίνω, έρχονται σφηνάκια, πίνω, κάπου ενδιάμεσα σε σκέφτομαι.
Ρωτάει ο Πάρης τη Χριστίνα κάτι, εκείνη απαντάει με ερώτηση, «τι ζώδιο είσαι;» της λέει μετά, «μη μου απαντάς με ερωτήσεις.» «Καρκίνος» απαντάει εκείνη, ο Πάρης κοιτάει τον Τηλέμαχο, ξέρω ότι σκέφτονται εσένα
Μου έρχεται να ουρλιάξω από ένα συναίσθημα χωρίς περιγραφή.
Γιατί;
Είμαι ένα παιδί.
Συγνώμη.
Μου λείπεις.
«Ο καρκίνος μου αρέσει, λέω. Είναι ωραίο ζώδιο»

Η ώρα έχει πάει 12, μου στέλνει ο Δημήτρης, είναι για κρασιά στη Βαβυλώνα.
Πάμε;
Πάμε.
Καθόμαστε, όλοι ξέρουν όλους.
Παντού βρίσκεις γνωστούς στη Θεσσαλονίκη, μικρότερη και από χωριό.
Φεύγει η Μίνα, φεύγει ο Πάρης και ο Τηλέμαχος μένω με τον Δημήτρη και την υπόλοιπη αντροπαρέα, μου αρέσει που με προσέχουν, που μου δίνουν σημασία.
Μιλάμε, γελάμε, πίνουμε.

Πάμε προς παραλία.
Περνάμε από Τσιμισκή, κλείνουμε με κορδέλες τις τροχαίας το δρόμο, γελάμε σαν 15άχρονα , τρέχουμε στους δρόμους ,
«μπάτσοι, μαλάκες!»
Η ώρα έχει πάει 4,
ψιλοβρέχει,
παλιμπαιδίζουμε,
κοροϊδεύουμε ,
ένας άσχετος κάθεται δίπλα μας στην παραλία, ζητάει τσιγάρο , μετά αναπτήρα, εμείς λιώνουμε , εγώ κρυώνω.
Μου λείπεις.
5 παρά, οι μπύρες τέλειωσαν, ανηφορίζουμε προς Εγνατία , θα πάρω 78Ν.
Ο άσχετος μας ακολουθεί, κατουράει σε ένα πεζούλι, ζητάει τσιγάρο, μετά αναπτήρα.
Φτάνουμε καμάρα, μένω στην στάση, οι άλλοι την κάνουν για σπίτια, συνειδητοποιώ
Πως έχουν ξεκινήσει λεωφορεία από τα κανονικά , κατεβαίνω ξανά πως λευκό πύργο, ο άσχετος έχει χωθεί σε άλλη παρέα, τρεις πιτσιρικάδες κλωτσάν τις λαμαρίνες μιας τράπεζας, μια μαύρη γάτα ψάχνει για κάποιο περιστέρι με εγκεφαλίτιδα (σ.σ. σε επόμενη ιστορία, θα μάθουμε για το περιστέρι με την εγκεφαλίτιδα)

Φτάνω στην στάση, συναντώ έναν τύπο με σκουλαρίκια στα δύο μάγουλα, τον έχω ξαναδεί μια φορά ακόμη στη ζωή μου, αυτή είναι η Θεσσαλονίκη, παντού κάνεις γνωστούς. Μου λέει ιστορίες, με ρωτά να του πω για τη μαντάμ Μπλανς, στρίβω τσιγάρα με βρεγμένο καπνό και του πουλάω τρέλα.
Έρχεται το λεωφορείο του, φεύγει, και μένω στη στάση με ένα παλικάρι που τρεκλίζει, φίλος του φίλου του τύπου με τα σκουλαρίκια στα μάγουλα.
Ξαπλώνει, βάζει το κεφάλι του στα πόδια μου , με κοιτάει με το ένα μάτι ανοιχτό για ισορροπία, και μου λέει: «είμαι καλό παιδί, αλλά να πίνω λίγο.»
«Τι πίνεις;» τον ρωτάω. «Τζιν;»
Φροντίζει να με διαβεβαιώσει πως δεν έφτασε ακόμη εκεί, με ρούμια τη βρίσκει.
Μου ζητά να βάλω το χέρι μου στα μαλλιά του και να του τα χαϊδέψω.
Είναι χαριτωμένος.
Το κάνω.
Κοντεύει να τον πάρει ο ύπνος, έρχεται 5άρι, τον ξυπνάω, τον ρωτάω που πηγαίνει, λέει Ανθέων, του λέω έλα να πάρουμε μαζί το λεωφορείο. Στη διαδρομή δεν μιλάει, με κοιτάει μεθυσμένα, πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό , για να μη με βλέπει διπλή μάλλον, κάποια στιγμή ζητάει αυτό που σκέφτεται ώρα.
«Έλα να κατέβουμε μαζί εδώ να κάνουμε ένα τσιγάρο»
«Άστο», του λέω «πρέπει να πάω σπίτι για ύπνο, άλλη φορά»
Πατάει το κουδούνι για τη στάση του, Γεωργίου, μπορώ να πάω ακόμη μαζί του αν το μετάνιωσα, τον χαϊδεύω στα μαλλιά «χάρηκα για τη γνωριμία, man, ίσως να τα ξαναπούμε»
Μου κλείνει το μάτι, έχουμε φτάσει, ανοίγουν οι πόρτες, κατεβαίνει, το λεωφορείο απομακρύνεται, μου στέλνει ένα φιλί από μακριά.

Και εγώ σκέφτομαι εσένα.


(Όλα τα ονόματα είναι φανταστικά.-
Ή και όχι)

Παρασκευή 10 Απριλίου 2009

Έτσι είμαι

Εκνευριστική
Υπερβολική
Απαισιόδοξη
Αδιάλλακτη
Κακότροπη
και
Δεικτική.
Αχάριστη
και
Κακομαθημένη.
Αλλά
ΦΟΒΑΜΑΙ.
Και όσο γίνομαι όλα αυτά...
Να ξέρεις πως νιώθω και πολλλα...

Κυριακή 8 Μαρτίου 2009

γουάτ δεν φακ;

Και περνάει ο καιρός
και εγώ μεγαλώνω
και μερικές φορές νομίζω ,
δεν ήταν αληθινή έμπνευση όλο αυτό που έζησα
και εγώ κάθε άλλο παρα ποιήτρια υπήρξα...
Μάλλον περισσότερο της ηλικίας ήταν.
Και αμέσως μόλις τα λουριά έσφιξαν
ξέχασα τις όμορφες λέξεις,
και τα έντονα συναισθήματα.
Ξέχασα τους έρωτες και τις αγάπες...
Και αγγελίες βάζω τώρα στις εφημερίδες,
Φοιτήτρια , αναλαμβάνει τη φύλαξη
και τη δημιουργική απασχόληση παιδιών.
Των παιδιών σας.
Και χτυπάν τα τηλέφωνα στις 3 το πρωί.
Περισσότερο αστείο είναι αυτό
παρά στενάχωρο.
Και ο μπαμπάς αγχώνεται
και με μαλώνει.
Μη βάζεις αγγελίες
δεν ξέρεις ποιός θα σε πάρει τηλέφωνο.
Δεν είναι αστεία πράγματα αυτά.
Είσαι μικρή ακόμη.
Δεν ξέρεις να χειρίζεσαι τις καταστάσεις που σου τυχαίνουν.
Δεν είμαι μικρή.
Ούτε μεγάλη.
Είμαι κάπου στο ενδιάμεσο.
Να γράψω πλέον δεν μπορώ.
Μα ούτε και τις καταστάσεις να χειριστώ καταφέρνω.
γουάτ δε φακ;


blogger template by lovebird