Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2008

Κάθε μέρα σ΄αγαπώ και πιο λίγο

Κάθε μέρα
σ' αγαπώ και πιο λίγο...
Για την υποκρισία που μου προσφέρεις...
Για τα αναλγητικά που με ταΐζεις...
και ας μην υπάρχει πόνος
ούτε καν μικρός,
στο σώμα μου,
παρά μόνο στο μυαλό.
Και σε εκείνο το μικρό πραγματάκι
που κάποιοι λένε πως ζυγίζει μονάχα 21 γραμμάρια.

Κάθε μέρα
σ΄αγαπώ και πιο λίγο...
Που ανακατεύεις την ανήσυχη λογική μου...
Που μου δανείζεις τις μαύρες σκέψεις σου...
Άλλοι τις λένε μπλε
μα τι σημασία έχει,
θα μου πεις;

Κάθε μέρα
σ΄αγαπώ και πιο λίγο...
για το λίγο σου
και για το πολύ που σπαταλάω.

Και κάθε μέρα
σ΄αγαπώ και πιο λίγο
παθιασμένα
μα πάντα εγωκεντρικά.
Δε βαριέσαι...
εμείς να είμαστε καλά!

Κάθε μέρα
σ΄αγαπώ και πιο λίγο
και έτσι περνάν οι μέρες
και νομίζω πως ξεχνώ
πως κάποτε σ΄αγαπούσα πολύ...

Ξεχνάω γιατί δίνομαι
και τι εισπράττω.

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2008

I just can't help it

Σου άρεσε άραγε το σιντί που σου έγραψα;
Θέλω από καιρό να σου μιλήσω
Για πολλά πράγματα
Ανούσια και όχι
Αλλά να που δεν έχω αυτή τη δυνατότητα.
Εσύ μου τη στέρησες...
Σκέφτομαι πως περιπλανιώμαστε στα ίδια "διαδυκτιακά" μονοπάτια...
Αυτό θα πρέπει άραγε να με κάνει να νιώθω καλύτερα...;
Στα αλήθεια μοιραζόμαστε κάτι
Έστω...
Μ' αρέσει να φαντάζομαι πως με πέτυχες κάπου
ένα σχόλιο μου
μια φωτογραφία μου
και πως με θυμήθηκες για λίγο
και πως μετάνιωσες για όλα όσα έχεις κάνει
ή για όλα όσα δεν έχεις κάνει..
Το χειρότερο από όλα ξέρεις ποιό είναι;
ότι είμαι διαθέσιμη
και θα είμαι διαθέσιμη για σένα
με ενοχλεί τόσο πολύ αυτό
but I just can't help it...

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2008

Η κολόνια

Η φτηνή κολόνια που έχω πάνω στο τραπεζάκι.
Χρηστική.
Διάρκεια σύντομη.
Για κάθε μέρα.
Για το κάθε μέρα.
Που φεύγει και περνά.
Για το κάθε μέρα που εσύ δεν είσαι εδώ.
Είναι στιγμές που πιστεύω πως δεν υπάρχεις.
Και έτσι κάθε μέρα,
Χρησιμοποιώ τη γνωστή
Τη φτηνή κολόνια
Που έχω πάνω στο τραπεζάκι.
Και φυλάω την άλλη
Την «καλή»
Την «ακριβή»
Που είχαμε αγοράσει μαζί ένα πρωί Σαββάτου
Για τις καλές,
Τις ακριβές στιγμές.
Μαζί σου.
Που όμως ποτέ δεν έρχονται,
Ή απλώς αργούν.
Και έτσι μένει,
Ανέπαφη
Στο μικρό της μπουκαλάκι.

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2008

Σ' αγαπώ γιατί...

Σ' αγαπώ γιατί όποτε σε σκέφτομαι δακρύζω...
Γιατί τώρα που δεν υπάρχεις πια σκέφτομαι διαφορετικά το αύριο και φοβάμαι...
Σ' αγαπώ γιατί με ωρίμασες.
Γιατί δεν με κατέκρινες ποτέ , ίσως γιατί δεν μπορούσες.
Σ' αγαπώ γιατί στα όνειρά μου έχεις μορφή ήλιου...
Σ' αγαπώ γιατί ΉΣΟΥΝ ήλιος!
Σ' αγαπώ που πέντε χρόνια μ' αγαπούσες
...και μ' αγαπάς ακόμα...
Σ' αγαπώ γιατί κατάφερες να με κάνεις να σου μοιάσω...
Σ' αγαπώ γιατί το παίζω σκληρή και δεν θέλω να κλαίω ,
μα τώρα το κάνω χωρίς να με ενοχλεί...
Σ' αγαπώ γιατί ακόμα και τώρα μου δίνεις δύναμη
να συγχωρώ τον εαυτό μου που σε κατέστρεψα...
Σ' αγαπώ γιατί λυτρώνεις τις τύψεις μου...
Σ' αγαπώ γιατί θυμάμαι ακόμη τα μάτια σου
Και κάθε φορά που θυμάμαι τα μάτια σου
Σ' αγαπώ πάντα!

Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2008

μικρές πράσινες θάλασσες

Διάβασα για μικρές πράσινες θάλασσες
και απόρησα
με πείσμα
με το πείσμα
δικό μου
δικό σου
όλων μας

Διάβασα για μικρές πράσινες θάλασσες
και αγάπησα λίγο περισσότερο
εσένα
εμένα
και.

Διάβασα για μικρές πράσινες θάλασσες
και ερωτεύτηκα
τα βότσαλα
την άμμο
που πατάς
εσύ
και εγώ
πριν.

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου 2008

Μου φαίνεται πως κάτι τρέχει

Μου φαίνεται πως κάποια βράδια
Άστρα απλώνουν τα χέρια τους
Ν΄αγγίξουν τα σύννεφα
Τ΄ακούω καθώς ανασάνουν
Πάνω απ΄το κεφάλι μου

Προσπαθώ να φέρω στη μνήμη μου
Το φως που εκπέμπουν
Μα το μόνο που θυμάμαι
Είναι σκοτάδι.
Κι όταν ο φόβος με κυριεύει
Ένα χέρι δεν έχω ν΄αγγίξω
Και να με συνεφέρει

Μου φαίνεται πως κάποια βράδια
Νιώθω τη θάλασσα να τρέμει
Όχι σεισμός ή κάτι τέτοιο
Μα σαν ρίγος να τη διαπερνά
Καθώς μαντεύει αν από αγάπη κάνω ότι κάνω
Αγάπη για μένα ή για κείνον
που το χέρι του ποτέ δεν μ΄άφησε ν΄αγγίξω.

Κι όταν τα μάτια μου βλέπουν
Ότι πραγματικά πρέπει να δουν
Είναι αργά , πολύ αργά
Κι η μουσική χαμηλώνει
Και όλα σβήνουν
Και είναι αργά , πολύ αργά
Για να τ΄αλλάξω.

Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2008

Ψάχνουμε μάζι;

Ψάχνω απεγνωσμένα μια λέξη για να πιαστώ.
Να μπορέσω να αραδιάζω τις ιστορίες μου
και
να
κρυφτώ από τον κόσμο .

Πέρυσι έκανα όνειρα.
Φέτος κάνω υπομονή.
Υπομονή με τον εαυτό μου πρωτίστως

Μικρός και καταπιεσμένος
Ορκισμένος εχθρός του πάντοτε.

Ώρες ώρες με πιάνει μια θλίψη
Για αυτό που δεν μπορώ να γίνω.

Κι άλλες ένα σφίξιμο
σαν από έρωτα
Που είμαι αυτό που είμαι.

Μου δίνω τρεις λέξεις διορία.
Και μετά τέλος.
Όχι από αυτό που κλείνει έναν κύκλο.
Από το άλλο.
Το λιγότερο τελεσίδικο.
Λιγότερο τελεσίδικο τέλος.
Λογική.
Υπέρμετρη.
Κάθε.
(πάσχει από νόμους
και αυτόβουλες πράξεις)

Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2008

Ένας Σατανάς Κανονικός


Θυμήθηκα σήμερα πως όταν ήμουνα μικρή
και τα γόνατα μου ήταν γεμάτα γρατσουνιές και "οικόπεδα"
και ακόμη έπαιζα κάθε απόγευμα στη γειτονιά με όλα τα άλλα πιτσιρίκια
ήμασταν πεπεισμένοι πως υπάρχουν τετράφυλλα τριφύλλια
Ήταν κάτι σαν κυνήγι θησαυρού...
Ήμουν σίγουρη πως κάποια στιγμή θα βρω ένα και τότε θα γίνω ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου ολάκερου.

Όταν ήμουνα μικρή
και τα γόνατα μου ήταν γεμάτα οικόπεδα ,
ήμουν ένας διάβολος κανονικός.

Μια άνοιξη που τα λουλούδια μόλις είχαν αρχίσει να ανθίζουν
και εγώ έτρεχα με τα κοντομάνικα και ας έκανε κρύο ακόμη,
μάτιασα κάτι χρυσάνθεμα στον κήπο του γείτονα.
Τόσο πολύ μου άρεσαν που αυτομάτως τα έκανα ισάξια των τετράφυλλων τριφυλλιών.
Σαπουνάκια τα λέγαμε τότε , όχι χρυσάνθεμα.
Τα μάδησα όλα....
Δεν άφησα ούτε ένα ανθάκι.
Ένα βάρβαρο μικρό σατανάκι.
Αυτό ήμουν.
Ο γείτονας που είχε έναν υπέροχο κήπο (δεν κατάφερα να του τον ρημάξω ολόκληρο)
ποτέ δεν έμαθε ποιος ήταν ο κακοποιός που κατέστρεψε το όμορφο λουλούδι του...

Μια άλλη φορά βρήκα ένα χρυσό σπρέι στην αποθήκη του σπιτιού μου
δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και τις γιρλάντες που άφηναν παντού χρυσόσκονη και εκνευριζόταν η μάνα μου.
Το μόνο που ήξερα να γράφω τότε ήταν η αλφαβήτα και αυτή μισή.
Πήρα λοιπόν το υπέροχο χρυσό σπρέι
και ξεκίνησα από την αυλόπορτα μας συνεχίζοντας στον τοίχο δίπλα.
Α μεγάλο , α μικρό
Β μεγάλο , β μικρό
Δυστυχώς αυτή τη φορά υποψιάστηκαν ότι εγώ την είχα κάνει τη δουλειά οπότε δεν την έβγαλα καθαρή...

Η γιαγιά μου πάντα απορούσε από ποιόν πήρα...
αντί να κάτσω να παίξω με κούκλες εγώ έτρεχα και έπαιζα "γερμανικό" ποδόσφαιρο με τα αγόρια.
Κορίτσι πράμα μου έλεγε.
Έλα να μείνεις μαζί με τη γιαγιά ένα μήνα και να σε κάνει μια μικρή νοικοκυρούλα.
Τόσες φορές μου το έχει πει αυτό όσο ζω που μου έχει δημιουργήσει ψυχολογικό...
Ακόμη και σήμερα είμαι μια τεράστια ακατάστατη γυναίκα.
Και η γιαγιά ακόμη λέει
Δεν θα σε πάρει κανένας εσένανε...
Δεν έχεις που δεν έχεις προίκα
δεν είσαι και νοικοκυρά....

Τώρα που ξεκίνησα όλο αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό...

Για ντουβάρια που είχαμε γκρεμίσει όοολα τα σκατόμωρα μαζί και είχαμε μεταφέρει τις τεράστιες πέτρες του στη μέση του δρόμου για να σταματήσει όποιο αυτοκίνητο περνάει και να το ληστέψουμε..

Μια άλλη φορά είχα πάει σε ένα μαντρί.
Κανονικό μαντρί.
Με αρνάκια και τράγους
και κοπριά που μύριζε και έκανα γκριμάτσες
και τσομπανόσκυλα που είχαν το πιο απαλό τρίχωμα
και ήταν πιο ήρεμα από ψάρι σε γυάλα.
από εκείνο το μαντρί πήρα ενθύμιο.
Δύο κερατάκια από κατσικάκι.
Ζεστά ακόμη.
Τα κρατούσα και περπατούσα με καμάρι.
Πόσο θα άρεσαν στη μαμά σκεφτόμουν.
Μου απαγόρεψαν να βγω από το σπίτι για μία βδομάδα
και δεν με ξανά άφησαν να πάω σε μαντρί
ή στάβλο.
Τα κερατάκια πετάχτηκαν φυσικά και η μάνα μου έγινε χορτοφάγος....

κοντά στο σπίτι μου
υπήρχε ένα άλσος που παλιά ήταν και στρατόπεδο.
Εκεί πολλοί πήγαιναν και έδεναν τα άλογα τους και τα άφηναν για λίγο.
Πολλά απογεύματα πέρασα δίπλα σε όμορφες άσπρες φοράδες να τις ταΐζω μήλα και να προσπαθώ να μιμηθώ το χλιμίντρισμα τους.

Τώρα μετά από τόσα χρόνια δεν πλησιάζω λιγότερο από δύο μέτρα άλογο.
Τα φοβάμαι..
Τότε όμως ανίδεη τελείως...
Νόμιζα πως όλα τα άλογα είναι η καλόκαρδη Μαύρη Αστραπή ....

Πέρασαν τα χρόνια
και πλέον άλογα δεν έχει σε εκείνο το παλιό στρατόπεδο...
Ούτε άλσος θα υπάρχει σε λίγο.
Ανάπλαση και κοινοτικά προγράμματα μπήκαν στη μέση.
Και ο γείτονας πλέον έχει ψηλή περίφραξη για να μην μπορεί κανείς ούτε να ματιάσει τα σαπουνάκια του.
Η αυλόπορτα πάει.
Και η αυλή μαζί....

Ωραία ήταν τότε
που ήμουν ένας σατανάς κανονικός...

ΥΓ οκ η φώτο είναι πολύ πριν γίνουν όλα όσα λέω αλλά είμαι πολύ γκάνγκστα νομίζω και ΕΠΡΕΠΕ να την ανεβάσω

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2008

Πρωτοχρονιάτικο (η καθυστέρηση προσωποποιημένη)

Ακολουθεί ένα ποστ ατέλειωτης γκρίνιας.
Παρακαλούνται οι γονείς να απομακρύνουν τα ανήλικα από τις οθόνες (TFT και μη)

Διαβάζω εφημερίδες , επετειακά τεύχη περιοδικών και απορώ. Τελικά το μεγάλο κλισέ "Οι Έλληνες εύκολα ξεχνούν" , είναι αλήθεια.
Διάβασα στο Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας ,
"Το 2007 ήταν κατακόκκινο: στους δρόμους από τις σημαίες των φοιτητών και των εργαζομένων , στα δάση από τις φωτιές. Κι αυτοί που θα έπρεπε να είναι κατακόκκινοι από την ντροπή τους , σήμερα (πέρασε αυτό) θα μοιράζουν ανερυθρίαστα ευχές στο έθνος."
Και συνειδητοποιώ πόσο σωστό είναι αυτό που έγραψε η Δασκαλοπούλου (που μπάι δε γέι τη μπερδεύω συνεχώς με την Κανελλοπούλου.)
Στην Ελλάδα της ψευτιάς
στην Ελλάδα της ανεκτικότητας
στην Ελλάδα της μαλακίας...
Να με συγχωράτε για το γαλλικό , η αλήθεια είναι ότι αγαπώ τη χώρα μου αλλά μονάχα όταν εθελοτυφλώ σε σχέση με ότι συμβαίνει γύρω μου.
Υποθέτω πως αυτό συμβαίνει και στα υπόλοιπα 10.000.000 Ελλήνων.
Εθελοτυφλούν για να μην αποτρελαθούν ή χειρότερα για να μη πιάσουν κανένα κουζινομάχαιρο και τη στήσουν έξω από τη Βουλή. (όχι ότι θα βρουν και κανέναν αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Είμαι πραγματικά περίεργη να μάθω πόσο θα συνεχιστεί αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Μας φτύνουν κατάμουτρα , μας φωνάζουν "σας δουλεύουμε αλλά είστε μεγάλοι μαλάκες για να αντιδράσετε" και εμείς απλώς συμφωνούμε σιωπηλά.
Ούτε που θέλω να με σκέφτομαι 80 χρονών (ας πω καλύτερα 50)
και τα ίδια ακριβώς πράγματα να συμβαίνουν. Εκτός και αν τελικά το πάρω απόφαση και μεταναστεύσω στην Κούβα.
Αηδιάζω με τους πολιτικούς που τόσο ξεδιάντροπα μας κοροϊδεύουν μα η αλήθεια είναι πως με εμένα θα έπρεπε να αηδιάζω. Δίνω βήμα στη σαπίλα.
Σάπιοι άνθρωποι που ζητούν από σάπιους πολιτικούς να χειριστούν ένα σάπιο σύστημα.
Μπούχτισα πια.
Μπούχτισα με τη δειλία.
Προφανώς τόσες πορείες , καταλήψεις , απεργίες δεν ήταν ικανές να φρενάρουν ένα μάτσο σκατανθρώπους.
ένα μάτσο εξουσιόκαβλους.
Μπούχτισα και είμαι 18
και γκρινιάζω σαν συνταξιούχα.
Έχει τελικά όρια αυτή η καημένη η υπομονή;
Και τι υπομονή να κάνεις όταν ξέρεις πως ο ουρανός μόνο πιο γαλανός δεν πρόκειται να γίνει με τόση μόλυνση.
Φέτος δε θα ευχηθώ ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος. Θα ευχηθώ καλό ξύπνημα.
Θα ευχηθώ να κουνήσουμε το κεφάλι μας δυο τρεις φορές για να δούμε αν κουδουνίζει που λέει και ο πατήρ μου. Να ΄ρθουμε στα συγκαλά μας και να τελειώσουμε ότι μας χαλάει.
Είναι αφύσικο στην τελική οι πολλοί να μην μπορούν να κάνουν ζάφτι τους λίγους.

πι ες 1 Όσοι θέλετε να μου στείλετε απειλητικά γράμματα επειδή σας χαλάω τη διάθεση μπορείτε να το κάνετε στο cohabi@hotmail.com

πι ες 2 Το πι ες 1 δεν ισχύει πλέον μιας και είμαι λίγο άκαιρη για αυτό το ποστ αλλά εγώ το γράφω (το πι ες 1 ντε) μπας και κερδίσω κάναν θαυμαστή και μου στείλει μέιλ να μου κάνει πρόταση γάμου μπας και δω άσπρη μέρα.

Κλεμ*

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2008

Τα όρια

Τα όρια του κόσμου μου
είναι αταίριαστα
με τα όρια των άλλων.

Επινοώντας
καινούργιες ,μικρές , ελεγειακές
ιστορίες
κάθε φορά ορθώνομαι λίγο περισσότερο
στην ωμότητα των πραγμάτων.

Αγαπώ εσένα για να έχω τη δύναμη
να αγαπώ εμένα μια στάλα περισσότερο.

Ξεχνάω επίτηδες την όψη του προσώπου σου.
Εξασκώ την επιλεκτική μου μνήμη πάνω σου
πιστεύοντας πως έτσι όλα θα είναι πιο εύκολα.

Και ας μην είναι...


Υ. Γ. Να τονίσω πως το παρολίγον τέλος αυτού του μπλογκ δεν έχει καμιά σχέση με ερωτική απογοήτευση.
Έμαθα στη ζωή μου τις συναισθηματικές συγχύσεις τέτοιου είδους να τις λύνω γράφοντας και όχι σταματώντας το γράψιμο.
Απλώς μερικές φορές , μερικά πράγματα είναι πάνω από όλα τα άλλα...
Χαίρομαι που δεν άντεξα πάνω από μία εβδομάδα... =)

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2008

Is This The end?

Λοιπόν δεν ξέρω τι ακριβώς πρέπει να γράψω και τι πρέπει να αποφύγω να αναφέρω.
Αλλωστε ποιόν ενδιαφέρουν αυτά που μου συμβαίνουν;
Όπως και να έχει λόγο αντοχών που δεν έχω πλέον ήρθε η ώρα να σταματήσω αυτό το μπλογκ τουλάχιστον προς το παρόν....
Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω όταν τόσα πολλά άλλα μου συμβαίνουν...
Ελπίζω να ξυπνήσω αύριο και όλα να είναι απλώς υπέροχα
και να ανεβάσω ένα καινούργιο ποστ.
Όλα περνάνε κάποια στιγμή έ;

Ευχαριστώ όλους όσους σπατάλησαν το χρόνο τους διαβάζοντας όσα έγραψα τον τελευταίο χρόνο. Ελπίζω τουλάχιστον ένας να ένιωσε ακριβώς αυτά που ήθελα να μεταφέρω μέσω των γραφόμενων μου.

ΥΓ φέτος τα χριστούγεννα ήθελα να από τον άη βασίλη να με κάνει τη Λόρα στο μικρό σπίτι στο λιβάδι...

Γεια σας


blogger template by lovebird