Τα στενά παπούτσια

Όταν με ρωτάνε ποιο είναι το αγαπημένο μου βιβλίο, αυτόματα εμφανίζονται είκοσι εξώφυλλα μπροστά στα μάτια μου, χαόνομαι και κεκεδίζω. Αλλάζουν τότε την ερώτηση σε: ποιο είναι το βιβλίο που διάβασες περισσότερες φορές.

Στην αρχή -λανθασμένα- νομίζω πως είναι "Ο Τούρκος στον κήπο".

Εκεί στις αρχές του μιλένιουμ, ήμουν στο γυμνάσιο και το βιβλίο είχε μόλις κυκλοφορήσει. Θυμάμαι μέχρι να μπω στο λύκειο, ο "τούρκος" βαστιόταν με σελοτέιπ, και οι άκρες των σελίδων είχαν μπλε χρώμα απ το μελάνι που χυνόταν μέσα στη σχολική μου τσάντα (ναι ήμουν απ' αυτά τα φρικιά που την ώρα των αρχαίων διάβαζαν λογοτεχνία, για αυτό μάλλον έφτασα εδώ που έφτασα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο).

Το λοιπόν, στην πραγματικότητα όλο αυτό το σκηνικό με τα βιβλία στο σχολείο, ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, δηλαδή στο δημοτικό. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που το διάβασα, το βιβλίο που επρόκειτο να διαβάσω πάνω από 20 φορές μέχρι να φτάσω 15.

Ήταν αρχές το 1997 και είχαμε πάει με το σχολείο την πρώτη ανοιξιάτικη σχολική εκδρομή-περίπατο σε ένα ξωκκλήσι.

-Πρέπει να αναφέρω πως υπήρξα ένα πολύ κοινωνικό παιδί αλλά πάντα προτιμούσα τα βιβλία απ' τους ανθρώπους. Είχα αυτή την αίσθηση πως είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να μάθω και τόσο λίγος ο χρόνος. Ακόμη την έχω.-

Θυμάμαι οι περισσότεροι συμμαθητές μου μάζευαν "καπελάκια" από βελανίδια για να τα πάνε δώρο σπίτι, κάτι που κάναμε όλοι λίγο πολύ χωρίς να μπορώ να θυμηθώ το λόγο πλέον. 

Εγώ καθόμουν σε μια σκιά και διάβαζα "Τα στενά παπούτσια" που μόλις είχα δανειστεί από τη σχολική βιβλιοθήκη. Ο Παναγιώτης πιτσιρικάκι στη Βαγία του 1936, η Ζωή και η υπόλοιπη οικογένεια Αϊβαλιώτη, τα παιχνίδια, ο παιδικός έρωτας, ο Παναγιώτης γνωρίζει τη Ζωή και η Ζωή είναι η ζωή του. 

Η δασκάλα με φώναξε κοντά της. "Γιατί δεν παίζεις με τους υπόλοιπους;", με ρώτησε.

Και μετά είδε ποιο ήταν το βιβλίο που με απασχολούσε. Μου χαμογέλασε και με άφησε να επιστρέψω στη σκιά μου, παρέα με τους υπέροχους ήρωες της υπέροχης Ζωρζ Σαρή.

Αγαπημένη μου Ζωρζ, είσαι ο λόγος που αγάπησα τόσο τη λογοτεχνία και σου χρωστάω γι' αυτό!

Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925 και πέθανε σήμερα, Σάββατο 9 Ιουνίου 2012. 

Παρόλα αυτά, ανήκει στην κατηγορία των Ανθρώπων που δεν θα σβήσει ποτέ, όχι όσο υπάρχει μελάνι και χαρτί για να τυπώνονται τα καταπληκτικά της έργα.

Ζωρζ, σε ευχαριστώ και σ'αγαπώ!