Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Super Mario

Σήμερα ξύπνησα με ένα περίεργο και ανεξήγητο, αίσθημα εκνευρισμού και βιασύνης να με κατακλύζει.
Ανεξήγητο αρχικά, γιατί καθώς ανακάθισα στο κρεβάτι άρχισα να θυμάμαι κομμάτια, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, από το όνειρο που είδα στον ύπνο μου.
Σηκώθηκα πλύθηκα, έκανα καφέ και έκατσα στο μπαλκόνι με ένα τσιγάρο και τον ήλιο να έχει πάρει την κατάλληλη θέση για να με τυφλώνει. 
Και σιγά σιγά πρόσωπα άρχισαν να ξεπετάγονται από το χτεσινοβραδινό όνειρο. (το χτεσινοβραδινό δεν είναι και πολύ accurate μιας και όπως όλοι ξέρουμε τα όνειρα κρατάνε κλάσματα δευτερολέπτων και δεν θα μπορούσα να τα τοποθετήσω σε κάποια χρονική στιγμή με ακρίβεια, εκτός και αν κάποιος με καλωδίωνε πριν την πέσω. Ξεφεύγω το ξέρω, but who cares?, δικό μου είναι το μπλογκ ότι θέλω το κάνω! :P)
Το αστείο, περίεργο, παράδοξο(!?) είναι πως όλα αυτά τα πρόσωπα δεν είχαν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους. Ήταν εκεί ένα συμμαθητής μου από το δημοτικό, η τύπισσα που δίδασκε photoshop στη σχολή μου, πρώην μου, μια φίλη που έχω να μιλήσω μαζί της πάνω από 4 χρόνια, μία άλλη που μίλησα μαζί της εχτές, ο αδερφός μου, ένας τυπάκος που έρχεται στο πλαίσιο χαλαρά κάθε μέρα, ένας άλλος που ήταν χαλαρά ο χειρότερος  πελατάκος που μου έτυχε ever, ok νομίζω point taken. Για την ακρίβεια ο κόσμος ήταν άπειρος στο εν λόγω όνειρο και όλους μπορώ να τους ονοματίσω. Όλους εκτός από έναν. Ή μάλλον μία. Δεν θυμάμαι την δευτεραγωνίστρια. Θυμάμαι πως ήταν πολύ bossy οπότε παίζει να ήμουν απλά εγώ και να με έβλεπα διπλή (όνειρο είναι dudes).
Και τώρα το σκηνικό. Αυτό είναι το πιο περίεργο από όλα. Χτες στο όνειρο μου  ήμουν ο Super Mario. Το μυαλό μου μετατράπηκε για τα δευτερόλεπτα που κράτησε το όνειρο, σε platform game και εγώ απεγνωσμένα προσπαθούσα να σώσω την princess Peaches ( ή όποιον άλλο προσπαθούσα να σώσω, anyway)
Δικάβαλο σε skaterboard , τρέξιμο  για να διασχίσω χωράφια καλαμποκιού πριν ξυπνήσει ο φρουρός, μεγάλοι γλάροι που με μετέφεραν στον αέρα για να χτυπήσω το καμπανάκι του τερματισμού.
Camping με αντίσκηνα και φωτιά στη μέση , μέσα σε τεράστια ψηλοτάβανα δωμάτια, debate με επιχειρηματολογία σαν αυτά που διοργανώνουν τα σχολεία, φίλοι εχθροί γνωστοί και άγνωστοι και όλα αυτά παρέα με ένα δευτεραγωνιστή που πασχίζω να θυμηθώ το πρόσωπό του και δεν το καταφέρνω με τίποτα.
That's a fucked up situation. 


ps. Καλό μήνα!

 

7 σχόλια:

Δημητρης είπε...

Ειδες στο ονειρο σου τον Ακριτιδη...?

A Girl Called Clementine είπε...

με μια γρήγορη αναζήτηση στον θείο γκουγκλ βρήκα έναν Χρόνη αναπληρωτή δήμαρχο, έναν Χάρη τραγουδιστή και έναν Νικόλαο επιχειρηματία. Εσύ σε ποιόν αναφέρεσαι από τους τρεις. Αν και πρέπει να σε προλάβω, δεν είδα κανέναν από τους τρεις στο όνειρο μου (με μια μικρή επιφύλαξη, γιατί είπαμε ένα πρόσωπο μένει απρόσωπο :P )

Nana είπε...

Άτιμα παιχνίδια του υποσυνειδήτου ε?
Ρίξε μια ματιά στον Freud και όλο και κάποια άκρη θα βγάλεις με τα όνειρα σου!

:)

Dani είπε...

και μετα νομιζω οτι τα δικα μου ονειρα ειναι ο,τι να ναι:P με κατεστρεψες παντως, χωρις να το θες..

Ευγένιος Σαχλοσοφίξ είπε...

Άντε και την επόμενη φορά σε Grand Theft Auto: που θα πάει, άμα τον σκοτώσεις τον δευτεραγωνιστή ίσως μετά να θυμάσαι και το πρόσωπο του.
Πάντως ξαφνιάστηκα που είδα οτι έγραψες για έαν όνειρο στο blog σου, γιατί κι έγω με αυτο το θέμα ασχολήθηκα σήμερα στο δικό μου.
check it out if you'd like :)

A Girl Called Clementine είπε...

@Nana Με κόβεις πολύ νορμάλ για να πιάσουμε και τον Φρόυντ τώρα; :P

@Dani oh come on. αν δεν ταιριάζαμε, δεν θα συμπεθεριάζαμε (πόση pop culture ακόμη; :PPP)


@Αγαθοδαίμων there's a psychic connection here you see it right?

Lydia είπε...

ουαου! νταξει, θελω κι εγω τετοιο ονειρο..
εγω γιατι πρεπει να βλεπω την χιονατη στον υπνο μου?



blogger template by lovebird