Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Ρυάκια και Χείμαρροι.

Μικρά ρυάκια συναισθήματος 
γεννιούνται στο σώμα μου
και με αργές, ψιθυριστές φωνούλες μου μιλάνε.

ΕρωτόλογαΒρισιέςΕρωτόλογαΒρισιέςΕρωτ

Κι ύστερα χείμαρροι  γίνονται
και γραμμές σκάβουν πάνω μου.

ΣεθέλωΔενπρέπειτόσοΣεθέλωΔενπρέπειτόσοΣεθέλωΔεν

Δεν εκρέουν τα πάντα στη θάλασσα.
Το ξέρω.
Το ξέρω όταν σκέφτομαι την πραγματικότητά μας.
Μερικές φορές χρειάζεται κάτι πιο απέραντο 
από μια θάλασσα,
από έναν ωκεανό,
να χωρέσει 
τα ρυάκια και τους χειμάρρους μας. 

5 σχόλια:

k* είπε...

υπεροχο
αληθινο
σκληρο και τρυφερο
υπεροχο


μπραβο πονακι μου <3
κ*

kostas είπε...

Ευχομαι τα ονειρα σου να γινουν πραξη.
Καλη εβδομαδα.

GChatzivamvakis είπε...

τα περισσοτερα μη σου πω εκρεουν στο βρακι μας,και προερχονται απο αυτο ;)

κανε τις παρανομιες,τωρα που μπορεις και δεν θα πληγωσεις κανεναν που αγαπας,και δεν γαμιουνται οσες γνωμες κι αν χαλασουν

(αν ειναι ετσι η κατασταση και δεν λεω μαλακιες που οδηγουν στο ρεζιλικι μου βεβαιως λογω παρανοησης)

φιλια

A Girl Called Clementine είπε...

@Jenk
ψάχνω ένα επιχείρημα που να ανατρέπει τα περί βρακιού αλλά μάλλον θα τα παρατήσω κ απλά θα συμφωνήσω. εκρέουν ρομαντικά πάντως, αλήθεια. :P

GChatzivamvakis είπε...

πάντα ρομαντικά :D



blogger template by lovebird