Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

Εκείνο τα παγκάκι. Το παγκάκι μας.

Κάθομαι σε εκείνο το παγκάκι.
Το παγκάκι μας.
Η πλάτη μου γυρισμένη στο δρόμο.
Γυρισμένη στον κόσμο.

Έρχεσαι.
Με σκουντάς
Τρομάζω. Γυρνάω. Σε κοιτάζω.
Μου χαμογελάς.
Δίνεις δυο φιλιά στον ώμο.

Κάθεσαι σε αυτό το παγκάκι.
Το παγκάκι μας.
Θέλω να κουλουριαστώ στην αγκαλιά σου.
Και να μείνω εκεί.
Για πάντα.

Μένω ακίνητη.
Σε παρατηρώ.
Τι σκέφτεσαι άραγε τώρα;
Πόσο απόμακρη είμαι;
Πόσο κυνική;

Συνειδητοποιώ πως ποτέ δεν σου είπα
πόσο σ' αγαπώ.

Από πάντα το είχα αυτό το πρόβλημα.
Όχι μονάχα με το σ' αγαπώ.
Με όλα.
Παρ έλειπα να τα δηλώσω και ας ούρλιαζαν μέσα μου...
Νόμιζα πως με το να τα αισθάνομαι εγώ , τα νιώθουν και όλοι οι άλλοι...

Κατάλαβες άραγε πόσο αγαπώ;

Περνάς τα χέρια σου γύρω μου.
Με κλείνεις μέσα σου.
Εγώ ένα κουβαράκι.
Μία μπάλα.
Θέλω να μείνω εδώ.
Για πάντα.

12 σχόλια:

candy's τετραδιάκι είπε...

Ωραιο το παγκακι :)

etalon είπε...

merci merci merci


και το post σου ωραιο
γιατι αν οντως σ αγαπαει
να σαι σιγουρη
οτι ακουει τη σιωπη σου...
...μη φοβασαι λοιπον
κι ολα θα πανε καλα!

Sedissor είπε...

Magiko!!!

kiara είπε...

ψιθύρισέ του το...

unlearn... είπε...

Κι εγώ αυτό έκανα......δε μιλούσα γιατί νόμιζα οτι όλοι διαβάζουν τη σκέψη μου, πως όλοι θα έπρεπε να καταλαβαίνουν.
Μέχρι που κατάλαβα πως δε συμβαίνει αυτό γιατί αφού εγώ δεν διαβάζω τη σκέψη των άλλων τότε αυτοί γιατί να διαβάζουν τη δική μου?
Ο καθένας διαβάζει τη σκέψη του και ούτε κι αυτή καμιά φορά....
(μπέρδεμα....?)

Δύσκολο.
Μερικές φορές αναγκαίο όμως.
Με λόγια, με πράξεις.
Μια ανάγκη για συνεχή επιβεβαίωση.
Ανάγκη ανθρώπινη.
Ανάγκη ανασφάλειας...
Και ενα αίσθημα ανακούφισης μετά.

Λαλαλααααα...!!

Tasos Zarkadis είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Tasos Zarkadis είπε...

Ένα παγκάκι... ένα αμίλητο ξύλο που αν αποκτούσε μιλιά θα μαρτυρούσε τόσα...
ένα ολόκληρο καλοκαίρι μου και εγώ το πέρασα σε ένα παγκάκι...
όλες μου οι αναμνήσεις συνοψίζονται σε αυτό...
όσοι δεν έζησαν κάτι παρόμοιο δεν μπορούν να καταλάβουν...
να'σαι σίγουρη πως τα ίδια νιώθατε...
ακόμα και αν ποτέ δεν τα ομολόγησες!
τα παγκάκια φτιάχτηκαν για δυο...

Με γύρισες πίσω...

IRA - NikoR είπε...

έμεινα έκπληκτος. καταπληκτικό ποίημα, πολυ αληθινο. είναι απίστευτο τι μπορεί να βρεί κάποιος άμα ψάξει λίγο στα blog.

sunday είπε...

Δε δείχνονται τα αισθήματα μόνο με λόγια, αλλά είναι ωραίο να ακούγονται

A Girl Called Clementine είπε...

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Είναι μια από αυτές τις μέρες που δε βρίσκω λέξεις κατάλληλες και μη για να σας δείξω τη χαρά μου (!?)
για τα λόγια σας που ταίζουν το αχόρταγο εγώ μου.
Μα με μισώ που δεν θα καταφέρω ποτέ ξανά μήτε να του το δείξω μήτε να βρω τη δύναμη να το ψιθυρίσω ή και να το ουρλιάξω.
καλώς ή κακώς ή και τα δύο , το παγκάκι είναι πλέον κατηλημένο από άλλους.
Χαρτάκι με αριθμό και υπομονή στην ουρά.


ευχαριστώ όλους τόσο πολύ που μου αφιερώνετε χρόνο... νιώθω τόσο , τόσο.... (θα καταφέρω να το πω μην ανυσηχείτε

υπογραφή
Η ανορθόγραφη Κλεμ*

IRA - NikoR είπε...

Άσχημο τέλος, σε μια πολλή όμορφη ιστορία.

Κάποιος μεγάλος, κάποτε, είχε πεί οτι για να μπορέσει να βρεί την έμπνευση κ να γράψει κάτι όμορφο, πρέπει να του συμβεί κάτι άσχημο.

Λίγο αντιφατικό, αλλά στους περισσότερους ανθρώπους λειτουργεί.

Ίσως εξηγήται οτι μόνο άμα μας συμβεί κάτι άσχημο, μόνο τότε σκεφτόμαστε τι χάσαμε κ αναλογιζόμαστε τις όμορφες περασμένες στιγμές.

Οσο για σένα Νάντια, αν κρίνω απο το τρόπο που γράφεις κ απο αυτά που κρύβεις στην ψυχή σου, τότε σου λέω πως σου αξίζει κάποιος πολυ καλύτερος, που δεν θα σε αφήσει να περιμένεις στην ουρά με χαρτάκι...

Το θέμα είναι να το καταλάβεις κι εσύ..Αυτό είναι πάντα το δύσκολο κ το πρόβλημα το μεγάλο. "Όλα είναι στο μυαλό μας".

Χαιρετώ.

thras είπε...

Πέρασα να πω ένα γεια και να ευχηθώ! Καλά χριστούγεννα και υπεραιωνόβια αγάπη!! Φιλιά νάντια!



blogger template by lovebird