Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Για την Αμαλία

Από το πρωί προσπαθώ να βρω τα λόγια. Μα δεν μπορώ.
Μου φαίνονται όλα τόσο λειψά....
Και τόσο μικρή εγώ για να μιλήσω για μια γυναίκα , για έναν άνθρωπο σαν την Αμαλία.
Λυπάμαι. Λυπάμαι τόσο πολύ.
Και δεν ξέρω αν χρειάζεται καν να το αναφέρω.
Λυπάμε. Λυπάμε τόσο πολύ.....

6 σχόλια:

Menelaos Gkikas είπε...

Έτσι όμως ησύχασε.

A Girl Called Clementine είπε...

Έτσι ησύχασε ναι. Και συνήθως δεν ξέρουμε κατά πόσο λυπούνται αυτοί που φεύγουν. Ξέρουμε όμως πόσο λυπούνται και πόσο πονάνε αυτοί που μένουν. Φυσικά δεν την ήξερα αυτή την υπέροχη κυρία και ελπίζω τα λόγια μου να μη φαίνονται υπερβολικά. Προσπαθώ απλώς να περιγράψω αυτό που νιώθω... Ίσως ανεπιτυχώς. Να πάντως προσπαθώ

Menelaos Gkikas είπε...

Ναι δίκιο έχεις. Όμως όλοι μαζί σε μία τέτοια περίπτωση πονάνε περισσότερο.

Ploutwnios είπε...

Πόσο μάλλον όταν κάθε τέτοια απώλεια σου ξύνει πληγές που ανοίχτηκαν με παρόμοιο τρόπο...

Cookie είπε...

Η αδιαφορία των ανθρώπων για τους άλλους μερικές φορές με κάνει να σκέφτομαι εάν είμαι πραγματικά τόσο αφελής να πιστεύω πως κατά βάθος οι άνθρωποι είναι καλοί. Αυτό που έζησε η Αμαλία να μη συμβεί σε κανέναν μα κανέναν. Η γυναίκα πονούσε αφόρητα και την έβγαζαν τρελή αυτοί οι άσχετοι.
Το ξέρω ότι πιό πολύ απ' όλα ήθελε να ζήσει, αν και υπέφερε η καημένη...
Σε έναν καλλίτερο κόσμο είναι τώρα.

A Girl Called Clementine είπε...

ας το ελπίζουμε...

καλώς ήρθες



blogger template by lovebird