Ένας Σατανάς Κανονικός

Θυμήθηκα σήμερα πως όταν ήμουνα μικρή
και τα γόνατα μου ήταν γεμάτα γρατσουνιές και "οικόπεδα"
και ακόμη έπαιζα κάθε απόγευμα στη γειτονιά με όλα τα άλλα πιτσιρίκια
ήμασταν πεπεισμένοι πως υπάρχουν τετράφυλλα τριφύλλια
Ήταν κάτι σαν κυνήγι θησαυρού...
Ήμουν σίγουρη πως κάποια στιγμή θα βρω ένα και τότε θα γίνω ο πιο τυχερός άνθρωπος του κόσμου ολάκερου.

Όταν ήμουνα μικρή
και τα γόνατα μου ήταν γεμάτα οικόπεδα ,
ήμουν ένας διάβολος κανονικός.

Μια άνοιξη που τα λουλούδια μόλις είχαν αρχίσει να ανθίζουν
και εγώ έτρεχα με τα κοντομάνικα και ας έκανε κρύο ακόμη,
μάτιασα κάτι χρυσάνθεμα στον κήπο του γείτονα.
Τόσο πολύ μου άρεσαν που αυτομάτως τα έκανα ισάξια των τετράφυλλων τριφυλλιών.
Σαπουνάκια τα λέγαμε τότε , όχι χρυσάνθεμα.
Τα μάδησα όλα....
Δεν άφησα ούτε ένα ανθάκι.
Ένα βάρβαρο μικρό σατανάκι.
Αυτό ήμουν.
Ο γείτονας που είχε έναν υπέροχο κήπο (δεν κατάφερα να του τον ρημάξω ολόκληρο)
ποτέ δεν έμαθε ποιος ήταν ο κακοποιός που κατέστρεψε το όμορφο λουλούδι του...

Μια άλλη φορά βρήκα ένα χρυσό σπρέι στην αποθήκη του σπιτιού μου
δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο και τις γιρλάντες που άφηναν παντού χρυσόσκονη και εκνευριζόταν η μάνα μου.
Το μόνο που ήξερα να γράφω τότε ήταν η αλφαβήτα και αυτή μισή.
Πήρα λοιπόν το υπέροχο χρυσό σπρέι
και ξεκίνησα από την αυλόπορτα μας συνεχίζοντας στον τοίχο δίπλα.
Α μεγάλο , α μικρό
Β μεγάλο , β μικρό
Δυστυχώς αυτή τη φορά υποψιάστηκαν ότι εγώ την είχα κάνει τη δουλειά οπότε δεν την έβγαλα καθαρή...

Η γιαγιά μου πάντα απορούσε από ποιόν πήρα...
αντί να κάτσω να παίξω με κούκλες εγώ έτρεχα και έπαιζα "γερμανικό" ποδόσφαιρο με τα αγόρια.
Κορίτσι πράμα μου έλεγε.
Έλα να μείνεις μαζί με τη γιαγιά ένα μήνα και να σε κάνει μια μικρή νοικοκυρούλα.
Τόσες φορές μου το έχει πει αυτό όσο ζω που μου έχει δημιουργήσει ψυχολογικό...
Ακόμη και σήμερα είμαι μια τεράστια ακατάστατη γυναίκα.
Και η γιαγιά ακόμη λέει
Δεν θα σε πάρει κανένας εσένανε...
Δεν έχεις που δεν έχεις προίκα
δεν είσαι και νοικοκυρά....

Τώρα που ξεκίνησα όλο αναμνήσεις μου έρχονται στο μυαλό...

Για ντουβάρια που είχαμε γκρεμίσει όοολα τα σκατόμωρα μαζί και είχαμε μεταφέρει τις τεράστιες πέτρες του στη μέση του δρόμου για να σταματήσει όποιο αυτοκίνητο περνάει και να το ληστέψουμε..

Μια άλλη φορά είχα πάει σε ένα μαντρί.
Κανονικό μαντρί.
Με αρνάκια και τράγους
και κοπριά που μύριζε και έκανα γκριμάτσες
και τσομπανόσκυλα που είχαν το πιο απαλό τρίχωμα
και ήταν πιο ήρεμα από ψάρι σε γυάλα.
από εκείνο το μαντρί πήρα ενθύμιο.
Δύο κερατάκια από κατσικάκι.
Ζεστά ακόμη.
Τα κρατούσα και περπατούσα με καμάρι.
Πόσο θα άρεσαν στη μαμά σκεφτόμουν.
Μου απαγόρεψαν να βγω από το σπίτι για μία βδομάδα
και δεν με ξανά άφησαν να πάω σε μαντρί
ή στάβλο.
Τα κερατάκια πετάχτηκαν φυσικά και η μάνα μου έγινε χορτοφάγος....

κοντά στο σπίτι μου
υπήρχε ένα άλσος που παλιά ήταν και στρατόπεδο.
Εκεί πολλοί πήγαιναν και έδεναν τα άλογα τους και τα άφηναν για λίγο.
Πολλά απογεύματα πέρασα δίπλα σε όμορφες άσπρες φοράδες να τις ταΐζω μήλα και να προσπαθώ να μιμηθώ το χλιμίντρισμα τους.

Τώρα μετά από τόσα χρόνια δεν πλησιάζω λιγότερο από δύο μέτρα άλογο.
Τα φοβάμαι..
Τότε όμως ανίδεη τελείως...
Νόμιζα πως όλα τα άλογα είναι η καλόκαρδη Μαύρη Αστραπή ....

Πέρασαν τα χρόνια
και πλέον άλογα δεν έχει σε εκείνο το παλιό στρατόπεδο...
Ούτε άλσος θα υπάρχει σε λίγο.
Ανάπλαση και κοινοτικά προγράμματα μπήκαν στη μέση.
Και ο γείτονας πλέον έχει ψηλή περίφραξη για να μην μπορεί κανείς ούτε να ματιάσει τα σαπουνάκια του.
Η αυλόπορτα πάει.
Και η αυλή μαζί....

Ωραία ήταν τότε
που ήμουν ένας σατανάς κανονικός...

ΥΓ οκ η φώτο είναι πολύ πριν γίνουν όλα όσα λέω αλλά είμαι πολύ γκάνγκστα νομίζω και ΕΠΡΕΠΕ να την ανεβάσω