Portishead - Third

Το συγκρότημα που καθιέρωσε τον trip hop ήχο , τον πετάει πλέον από πάνω του και πάει ένα βήμα μπροστά.
Οι Portishead επέστρεψαν, 10 χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία "Roseland NYC Live" που ηχογραφήθηκε με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης εν έτη 1998.
28 Απριλίου 2008 και το τρίτο στουντιακό άλμπουμ τους είναι γεγονός.
Με αυτό τους το άλμπουμ που φέρει τον καθόλου ευφάνταστο τίτλο "Third", οι Portishead αφήνουν στην άκρη τον γνωστό trip hop ήχο , γίνονται πιο ωμοί , πιο σκοτεινοί , περισσότερο industrial.
Η φωνή της Gibbons παραμένει αιθέρια , σαγηνευτική και όπως πάντα σπαρακτική...
Αν και αυτή η δουλειά τους χαρακτηρίζεται ως η πιο "δύσκολη"-μουσικά- της μέχρι τώρα πορείας τους , οι κριτικές που απέσπασαν ήταν κυρίως θετικές.
Προσωπικά με όσους έχω συζητήσει σχετικά με το "Third" είτε το λάτρεψαν από την αρχή είτε το μίσησαν.
Ανήκω στη πρώτη κατηγορία αν και πιστεύω πως για να καταλάβουμε ένα δίσκο σαν αυτόν θα πρέπει να έχουμε την υπομονή να τον ακούσουμε ξανά και ξανά. Όσοι δοκιμάσουν να το κάνουν καταλαβαίνουν το πόσο δεμένο άλμπουμ είναι , θα εντυπωσιαστουν με την πρωτοτυπία , τις υπέροχες μουσικές , τα καθηλωτικά φωνητικά , την αξεπέραστη παραγωγή.
Για μένα οι Portishead και οι Radiohead δεν θα πάψουν ποτέ να δίνουν μαθήματα πάνω στην παραγωγή δίσκων.
Ξεχωρίζω κομμάτια όπως το Machine Gun -που έγινε και το πρώτο σινγκλ του δίσκου- , το The Rip ,We Carry On, αλλά το αγαπημένο μου είναι το Silence (άλλωστε η αρχή είναι το ήμισι του παντός και το silence σε προδιαθέτει να μείνεις κολλημένος δίπλα στο cd player για να δεις τι ακολουθεί!!

Είτε το Third είναι αντάξιο τον προηγούμενων δίσκων που απογείωσαν τη μπάντα από το Brighton , είτε όχι , ένα είναι σίγουρο. Είναι ο δίσκος της χρονιάς. Γιατί τον έκαναν οι Portishead και γιατί περιμέναμε 11 ολόκληρα χρόνια για καινούργια στουντιακή δουλειά.

Πρωτοχρονιάτικο (η καθυστέρηση προσωποποιημένη)

Ακολουθεί ένα ποστ ατέλειωτης γκρίνιας.
Παρακαλούνται οι γονείς να απομακρύνουν τα ανήλικα από τις οθόνες (TFT και μη)

Διαβάζω εφημερίδες , επετειακά τεύχη περιοδικών και απορώ. Τελικά το μεγάλο κλισέ "Οι Έλληνες εύκολα ξεχνούν" , είναι αλήθεια.
Διάβασα στο Ε της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας ,
"Το 2007 ήταν κατακόκκινο: στους δρόμους από τις σημαίες των φοιτητών και των εργαζομένων , στα δάση από τις φωτιές. Κι αυτοί που θα έπρεπε να είναι κατακόκκινοι από την ντροπή τους , σήμερα (πέρασε αυτό) θα μοιράζουν ανερυθρίαστα ευχές στο έθνος."
Και συνειδητοποιώ πόσο σωστό είναι αυτό που έγραψε η Δασκαλοπούλου (που μπάι δε γέι τη μπερδεύω συνεχώς με την Κανελλοπούλου.)
Στην Ελλάδα της ψευτιάς
στην Ελλάδα της ανεκτικότητας
στην Ελλάδα της μαλακίας...
Να με συγχωράτε για το γαλλικό , η αλήθεια είναι ότι αγαπώ τη χώρα μου αλλά μονάχα όταν εθελοτυφλώ σε σχέση με ότι συμβαίνει γύρω μου.
Υποθέτω πως αυτό συμβαίνει και στα υπόλοιπα 10.000.000 Ελλήνων.
Εθελοτυφλούν για να μην αποτρελαθούν ή χειρότερα για να μη πιάσουν κανένα κουζινομάχαιρο και τη στήσουν έξω από τη Βουλή. (όχι ότι θα βρουν και κανέναν αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).
Είμαι πραγματικά περίεργη να μάθω πόσο θα συνεχιστεί αυτό το θέατρο του παραλόγου.
Μας φτύνουν κατάμουτρα , μας φωνάζουν "σας δουλεύουμε αλλά είστε μεγάλοι μαλάκες για να αντιδράσετε" και εμείς απλώς συμφωνούμε σιωπηλά.
Ούτε που θέλω να με σκέφτομαι 80 χρονών (ας πω καλύτερα 50)
και τα ίδια ακριβώς πράγματα να συμβαίνουν. Εκτός και αν τελικά το πάρω απόφαση και μεταναστεύσω στην Κούβα.
Αηδιάζω με τους πολιτικούς που τόσο ξεδιάντροπα μας κοροϊδεύουν μα η αλήθεια είναι πως με εμένα θα έπρεπε να αηδιάζω. Δίνω βήμα στη σαπίλα.
Σάπιοι άνθρωποι που ζητούν από σάπιους πολιτικούς να χειριστούν ένα σάπιο σύστημα.
Μπούχτισα πια.
Μπούχτισα με τη δειλία.
Προφανώς τόσες πορείες , καταλήψεις , απεργίες δεν ήταν ικανές να φρενάρουν ένα μάτσο σκατανθρώπους.
ένα μάτσο εξουσιόκαβλους.
Μπούχτισα και είμαι 18
και γκρινιάζω σαν συνταξιούχα.
Έχει τελικά όρια αυτή η καημένη η υπομονή;
Και τι υπομονή να κάνεις όταν ξέρεις πως ο ουρανός μόνο πιο γαλανός δεν πρόκειται να γίνει με τόση μόλυνση.
Φέτος δε θα ευχηθώ ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος. Θα ευχηθώ καλό ξύπνημα.
Θα ευχηθώ να κουνήσουμε το κεφάλι μας δυο τρεις φορές για να δούμε αν κουδουνίζει που λέει και ο πατήρ μου. Να ΄ρθουμε στα συγκαλά μας και να τελειώσουμε ότι μας χαλάει.
Είναι αφύσικο στην τελική οι πολλοί να μην μπορούν να κάνουν ζάφτι τους λίγους.

πι ες 1 Όσοι θέλετε να μου στείλετε απειλητικά γράμματα επειδή σας χαλάω τη διάθεση μπορείτε να το κάνετε στο cohabi@hotmail.com

πι ες 2 Το πι ες 1 δεν ισχύει πλέον μιας και είμαι λίγο άκαιρη για αυτό το ποστ αλλά εγώ το γράφω (το πι ες 1 ντε) μπας και κερδίσω κάναν θαυμαστή και μου στείλει μέιλ να μου κάνει πρόταση γάμου μπας και δω άσπρη μέρα.

Κλεμ*

Κονγκό

Στο Κογκό καθημερινά καταγράφονται 10 βιασμοί γυναικών και κοριτσιών.
Το 70% του γυναικείου πληθυσμού έχει καταγγείλει πως έχει βιαστεί ΤΟΥΛΆΧΙΣΤΟΝ μία φορά στη ζωή του μέχρι τώρα (και πιστέψτε με δεν θα είναι η τελευταία).
Οι βιασμοί είναι μαζικοί από μέλη του στρατού και ομάδες εκφοβισμού.
Τις περισσότερες φορές τα θύματα μένουν με "προίκα" ανεπανόρθωτες σωματικές βλάβες.
Βέβαια μετά από τέτοιο εξευτελισμό ο γάμος είναι το τελευταίο που μπορούν να ελπίζουν...

"Μία γυναίκα βιάζεται από 5 ή 6 άτομα μαζί αλλά δεν είναι μονάχα αυτό. Μετά το βιασμό πυροβολούν με ένα όπλο μέσα στον κόλπο τους. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έχω δει κάτι παρόμοιο. Έχω συναντήσει και πριν τόσο μεγάλο αριθμό βιασμών αλλά αυτό που με σοκάρει δεν είναι ο αριθμός αλλά ο τρόπος με τον οποίο βιάζονται."
-Dr. Mukwege-



θύματα βιασμού δεν πέφτουν μονάχα γυναίκες. Υπάρχουν κορίτσια -και αγόρια- που δεν ξεπερνούν την ηλικία των 3 ετών.


"Υπάρχει μία επιθυμία για κτηνωδίες εδώ στο Κονγκό. Έχω δει 2χρονα και 3χρονα παιδιά να βιάζονται. Θέλουν να μας σκοτώσουν αλλά είναι περισσότερο οδυνηρό να σκοτώσουν την ψυχή μας αντί αυτού"
-Marie-Madeleine Kisoni , κοινωνική λειτουργός-

Ανατριχίλα;
Θυμός;
Οδύνη;
και ύστερα κάποιος θα πει πως η ζωή συνεχίζεται...
Δεν θέλω να συνεχιστεί αν είναι να συνεχιστεί με αυτό τον τρόπο.

(πηγές: www.thenation.com , www.msmagazine.com)

Zwaziland-Ζουαζιλάνδη

Μέσα σε 7 μόλις χρόνια το όριο ζωής φτάνει στα 32 χρόνια από τα 58 που βρισκόταν το 2000.
Η χώρα με πληθυσμό μόλις ένα εκατομύριο ανθρώπους που όμως έχει πετύχει ένα παγκόσμιο ρεκόρ.
Το υψηλότερο ποσοστό φορέων του ιου HIV.
Ο λαός της Ζουαζιλάνδης λοιμοκτονεί τη στιγμή που ο Βασιλιάς της κατατάσεται στη 15η θέση της λίστας Forbes με τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο.
Ο λαός της Ζουαζιλάνδης λοιμοκτονεί τη στιγμή που ο Βασιλιάς της ετοιμάζεται να διαλέξει τη 14η γυναίκα του λίγο πριν έρθει η ώρα να προχωρήσει και στη 15η.
Αυτός είναι ο κόσμος μας λοιπόν.
One World.

Για την Αμαλία

Από το πρωί προσπαθώ να βρω τα λόγια. Μα δεν μπορώ.
Μου φαίνονται όλα τόσο λειψά....
Και τόσο μικρή εγώ για να μιλήσω για μια γυναίκα , για έναν άνθρωπο σαν την Αμαλία.
Λυπάμαι. Λυπάμαι τόσο πολύ.
Και δεν ξέρω αν χρειάζεται καν να το αναφέρω.
Λυπάμε. Λυπάμε τόσο πολύ.....