A Whole New World

Φεύγω.
Ναι φεύγω.
Δεν ξέρω πως ή πότε το αποφάσισα.
Δεν το πολυσκέφτηκα.
Δεν το σκέφτηκα καθόλου για να λέμε την αλήθεια.
Ξύπνησα ένα πρωί και είδα πως η Θεσσαλονίκη δεν μου κάνει άλλο, δουλειά δεν έχω, φίλους έχω αλλά όχι ότι τους βλέπω κιόλας, κίνητρα και εξέλιξη δεν έχω σίγουρα (τα παιχνίδια στο πισί μου εξελίσσονται καλά πάντως). Άρχισα να γυρνάω στα ίδια,άρχισα να γίνομαι πάλι η Νάντια που ήμουν ένα περίπου χρόνο πριν. Εμπρός για πίσω, χα.
Και χωρίς να το καταλάβω όλα τα βιογραφικά που έστελνα ήταν στην Αθήνα. Δηλαδή το καταλάβαινα αλλά δεν το καταλάβαινα στ' αλήθεια. Καταλάβατε; Όχι; Ε κάπως έτσι και εγώ. Και στείλε, στείλε κάποια στιγμή θα σου απαντήσουν δεν γίνεται.
Και μου απάντησαν.
Πολλοί μαζί.
Το θέμα είναι πως δεν σκέφτηκα τι θα γίνει όταν μου απαντήσουν.
Και τώρα που πρέπει να το σκεφτώ, έχω αρχίσει και παθαίνω κρίσεις πανικού.
Τι πάω να κάνω; Εγώ την αγαπώ τη Θεσσαλονίκη.
Αγαπώ τους φίλους μου και ας μη τους βλέπω συχνά, αγαπώ τη γειτονιά μου και ας γκρινιάζω πως μόνο γέροι ζουν εδώ, αγαπώ τα στέκια και τα εν δυνάμει στέκια μου, τους δρόμους που περπατάω και στις 4 το ξημέρωμα άμα λάχει χωρίς να σκέφτομαι ότι θα μου την πέσουν από κάπου και θα βρεθώ χωρίς πνευμόνια (το καλύτερο όργανο πάνω μου διάλεξα χα χα, πιο μαύρα και από κοράκι τα πνευμόνια μου) -παραληρώ το βλέπεται-

Σήμερα, που έχω 3 ευρώ στην τσέπη μου, πρέπει να σκεφτώ τα τι , τα πως , τα πότε.
Δηλαδή τα πότε δεν με παίρνει να τα σκεφτώ, μένω γρήγορα γρήγορα με τα τι και τα πως.

Φεύγω.
Ναι φεύγω.
Δεν το αποφάσισα ή δεν κατάλαβα πως το αποφάσισα.
Δεν γαμείς.
Τι έχω να χάσω;
Αισθάνομαι τη βαθιά ανάγκη να πω μια φράση που με χαρακτηρίζει, μια φράση-αιτία να με απεχθάνονται φίλοι και γνωστοί λόγω του πόσο συχνά τη χρησιμοποιώ.
Όλα καλά θα πάνε γαμώ το κέρατο μου.
Είμαι σίγουρη.
Δηλαδή δεν είμαι σίγουρη, αλλά δεν πειράζει.
Στην τελική το είπε και η Άση. Φέτος είναι η χρονιά του ταύρου.
Ε τι στο διάολο, κάτι παραπάνω θα ξέρει....



edit: προχτές δεν κοιμήθηκα το βράδυ και  το πρωί κατέβηκα να στις δημόσιες υπηρεσίες (όχι χωρίς λόγο, δεν είμαι τόσο μαζόχα). Ένιγουέι, στο αστικό μου ήρθε έμπνευση και στριμωγμένη σαν τη σαρδελίτσα, έβγαλα το τευτεράκι μου και έγραψα τα παρακάτω που παραθέτω αυτούσια (χα χα):

Σήμερα πέτυχα στο λεωφορείο, δύο security με αλεξίσφαιρα, ασυρμάτους και τα πάντα. Προς στιγμήν φαντασιώθηκα μια εποχή που τα πάντα έχουν ακριβύνει στον ύψιστο βαθμό και τα  μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι πλέον μαζικής αλλά μέσα μεταφοράς των λίγων και προνομιούχων. Ιδιωτικές εταιρίες μισθώνουν το 6άρι, το 5άρι και το λεωφορείο κάθε άλλης γραμμής, επιβάτες πληρώνουν υπέρογκα ποσά για τη μετακίνησή τους και security με αλεξίσφαιρα, ασυρμάτους και τα πάντα, εποπτεύουν στις διαδρομές προς αποφυγήν ληστείας, όπως ακριβώς στις τράπεζες. George Orwell, who?

ps1 όταν δεν κοιμάμαι κάνω πολύ καμένες σκέψεις.
ps2 απεχθάνομαι τα αστικά το καλοκαίρι. Γεμίζουν ασφυκτικά γιατί όλοι έχουν κάτι πολύ σημαντικό να κάνουν στο κέντρο και όλοι μυρίζουν επαρκώς άσχημα για να συγκριθούν με κουνάβι (και άντε να καταλάβω πως τρέχεις όλη μέρα και ακόμη και αν έχεις κάνει μπάνιο μετά από τόσες ώρες έχεις βρομίσει, αλλά στις οχτώ το πρωί γαμώ την πουτάνα μου γιατί να υπομένω τέτοιο βασανιστήριο; Ε;)