Super Mario

Σήμερα ξύπνησα με ένα περίεργο και ανεξήγητο, αίσθημα εκνευρισμού και βιασύνης να με κατακλύζει.

Ανεξήγητο αρχικά, γιατί καθώς ανακάθισα στο κρεβάτι άρχισα να θυμάμαι κομμάτια, φαινομενικά ασύνδετα μεταξύ τους, από το όνειρο που είδα στον ύπνο μου.

Σηκώθηκα πλύθηκα, έκανα καφέ και έκατσα στο μπαλκόνι με ένα τσιγάρο και τον ήλιο να έχει πάρει την κατάλληλη θέση για να με τυφλώνει. 

Και σιγά σιγά πρόσωπα άρχισαν να ξεπετάγονται από το χτεσινοβραδινό όνειρο. (το χτεσινοβραδινό δεν είναι και πολύ accurate μιας και όπως όλοι ξέρουμε τα όνειρα κρατάνε κλάσματα δευτερολέπτων και δεν θα μπορούσα να τα τοποθετήσω σε κάποια χρονική στιγμή με ακρίβεια, εκτός και αν κάποιος με καλωδίωνε πριν την πέσω. Ξεφεύγω το ξέρω, but who cares?, δικό μου είναι το μπλογκ ότι θέλω το κάνω! :P)

Το αστείο, περίεργο, παράδοξο(!?) είναι πως όλα αυτά τα πρόσωπα δεν είχαν καμία απολύτως σχέση μεταξύ τους. Ήταν εκεί ένα συμμαθητής μου από το δημοτικό, η τύπισσα που δίδασκε photoshop στη σχολή μου, πρώην μου, μια φίλη που έχω να μιλήσω μαζί της πάνω από 4 χρόνια, μία άλλη που μίλησα μαζί της εχτές, ο αδερφός μου, ένας τυπάκος που έρχεται στο πλαίσιο χαλαρά κάθε μέρα, ένας άλλος που ήταν χαλαρά ο χειρότερος  πελατάκος που μου έτυχε ever, ok νομίζω point taken. Για την ακρίβεια ο κόσμος ήταν άπειρος στο εν λόγω όνειρο και όλους μπορώ να τους ονοματίσω. Όλους εκτός από έναν. Ή μάλλον μία. Δεν θυμάμαι την δευτεραγωνίστρια. Θυμάμαι πως ήταν πολύ bossy οπότε παίζει να ήμουν απλά εγώ και να με έβλεπα διπλή (όνειρο είναι dudes).

Και τώρα το σκηνικό. Αυτό είναι το πιο περίεργο από όλα. Χτες στο όνειρο μου  ήμουν ο Super Mario. Το μυαλό μου μετατράπηκε για τα δευτερόλεπτα που κράτησε το όνειρο, σε platform game και εγώ απεγνωσμένα προσπαθούσα να σώσω την princess Peaches ( ή όποιον άλλο προσπαθούσα να σώσω, anyway)

Δικάβαλο σε skaterboard , τρέξιμο  για να διασχίσω χωράφια καλαμποκιού πριν ξυπνήσει ο φρουρός, μεγάλοι γλάροι που με μετέφεραν στον αέρα για να χτυπήσω το καμπανάκι του τερματισμού.

Camping με αντίσκηνα και φωτιά στη μέση , μέσα σε τεράστια ψηλοτάβανα δωμάτια, debate με επιχειρηματολογία σαν αυτά που διοργανώνουν τα σχολεία, φίλοι εχθροί γνωστοί και άγνωστοι και όλα αυτά παρέα με ένα δευτεραγωνιστή που πασχίζω να θυμηθώ το πρόσωπό του και δεν το καταφέρνω με τίποτα.

That's a fucked up situation. 

ps. Καλό μήνα!