Οι Εποχές

Το καλοκαίρι είναι η εποχή που λιγότερο συμπαθώ. Για την ακρίβεια απεχθάνομαι το καλοκαίρι, όπως συνήθως όλοι απεχθάνονται τον χειμώνα. Με αποδιοργανώνει. Είναι ο καιρός που απλώς περιμένω να περάσει γρήγορα για να καταφέρω να αναπνεύσω. Όταν όλοι ανυπομονούν να κάνουν τις διακοπές τους, να δουν φίλους, να χαλαρώσουν, εγώ κάνω ακριβώς το αντίθετο.
Νιώθω τόσο κενή.
Τόσο κενή που ώρες ώρες πιστεύω πως αυτό το κενό δεν είναι δυνατόν να γεμίσει με τίποτα.
Ποτέ.
Ίσως ξέρω γιατί δεν αντέχω το καλοκαίρι. Ή μάλλον ίσως ξέρω έναν από τους λόγους που δεν αντέχω το καλοκαίρι.
Όταν όλοι αφήνουν τις δουλειές , τις ασχολίες , την καθημερινή ρουτίνα πίσω για να ξεδώσουν, εγώ δεν έχω να αφήσω τίποτα. Για μένα δεν αλλάζει τίποτα. Με κάνει να αισθάνομαι τόσο άχρηστη αυτό.
Και ο χειμώνας.
Ο χειμώνας δεν μπορώ να προσδιορίσω αν έχει κάτι ευχάριστο ή αν αυτό που με τραβάει είναι το ότι μπορώ να κρυφτώ μέσα του και να έχω μια καλή δικαιολογία για αυτό.
Η σχολή , η μικρή διάρκεια της ημέρας , η μεγάλη πόλη, η δουλειά.
Και αυτόματα όλα μου φαίνονται τόσο μακρινά. Δεν είμαι αναγκασμένη να συμμετάσχω σε τίποτα πλέον. Είμαι μόνη μου. Όχι ότι αυτό είναι καλό. Ή κακό. Δηλαδή όπως το πάρει κανείς.
Καλό, κακό… τι λέξεις και αυτές. Κλείνουμε ολόκληρη την κοσμοθεωρία μας μέσα σε δυο τοσοδούλες γαμημένες λέξεις. Δυαδισμός my ass.
Η μοναξιά anyway δεν είναι πως με τρελαίνει σαν κατάσταση. Περισσότερο με ανακουφίζει η ηρεμία που είναι επακόλουθο της.
Και αφού σκεφτώ όλα τα παραπάνω δεν μπορώ παρά να καταλήξω επιτέλους στο συμπέρασμα πως το πρόβλημα το έχει ο ίδιος μου ο εαυτός που αποτυγχάνει παταγωδώς να τα βγάλει πέρα με οτιδήποτε. Με τον κόσμο γύρω μου , με μένα την ίδια με τη ζωή γενικότερα.
Ξεκινάμε αυτή τη ζωή ελπίζοντας.
Σίγουρα δεν λέω κάτι καινούργιο τώρα.
Το που καταλήγουμε είναι κάτι πιο σύνθετο.
Μάλλον καταλήγουμε να αποδεχτούμε το γεγονός πως η ελπίδα δεν ωφελεί.
Καταλήγουμε στο συμβιβασμό.
Ναι νομίζω πως η ζωή είναι συμβιβασμός. Και ο συμβιβασμός δεν είναι ευτυχία. Βλέπετε που το πάω έτσι;
Όπως και να έχει, όταν έρχεται η στιγμή και αντιλαμβάνεσαι πως ορισμένα κλισέ τελικά ισχύουν, κάτι αλλάζει μέσα σου.
Για κάποιους κάτι μικρό, για άλλους κάτι μεγάλο, που δεν μπορούν να χειριστούν.
Εγώ κατατάσσω τον εαυτό που στη δεύτερη κατηγορία.
Το γιατί, θα το ξέρατε αν με γνωρίζατε.
Ευτυχώς για σας δεν με γνωρίζετε και πιθανόν να μη με γνωρίσετε ποτέ. Ακόμη και εσείς που με ξέρετε.