Ή και όχι

Βγαίνω από το σπίτι στις 7, σκέφτομαι δεν έχω πολλά να κάνω, δεν έχω κανονίσει τίποτα, μέχρι τις 12 θα είμαι πίσω. Εσύ μου στέλνεις , λες ένα σόρρυ για την καθυστέρηση του μηνύματος, με γειώνεις, λίγο δύσκολο να με δεις απόψε, πόσο μου τη σπάει που σε γουστάρω, που όλα γυρνάν γύρω από σένα.
Τη στήνω στην πλατεία Αριστοτέλους, περιμένω τη Χριστίνα για ένα καφέ , δίπλα μου μια πενηντάρα ξανθιά χίπισσα με κάλτσες προσκοπικές μέχρι το γόνατο πλένει τα χέρια της με νερό από μπουκάλι αύρα , ανάβει απανωτά τσιγάρα παλ μαλ και περιμένει . Περιμένει κάποιον , περιμένει κάτι , ίσως και τίποτα.
Εμφανίζεται η Χριστίνα , θέλει να πάμε σε λεσβιάδικο , επιμένει πως πρέπει να αποδεχτώ το γεγονός πως και εγώ είμαι λεσβία , έχω την Αφροδίτη στους διδύμους , είναι ξεκάθαρο.
Έρχεται η Μίνα να μας βρει και όλοι μαζί πάμε στον Άρη , μας περιμένει ο Πάρης και ο Τηλέμαχος , παραγγέλνω μπύρα, πίνω, έρχονται σφηνάκια, πίνω, κάπου ενδιάμεσα σε σκέφτομαι.
Ρωτάει ο Πάρης τη Χριστίνα κάτι, εκείνη απαντάει με ερώτηση, «τι ζώδιο είσαι;» της λέει μετά, «μη μου απαντάς με ερωτήσεις.» «Καρκίνος» απαντάει εκείνη, ο Πάρης κοιτάει τον Τηλέμαχο, ξέρω ότι σκέφτονται εσένα
Μου έρχεται να ουρλιάξω από ένα συναίσθημα χωρίς περιγραφή.
Γιατί;
Είμαι ένα παιδί.
Συγνώμη.
Μου λείπεις.
«Ο καρκίνος μου αρέσει, λέω. Είναι ωραίο ζώδιο»

Η ώρα έχει πάει 12, μου στέλνει ο Δημήτρης, είναι για κρασιά στη Βαβυλώνα.
Πάμε;
Πάμε.
Καθόμαστε, όλοι ξέρουν όλους.
Παντού βρίσκεις γνωστούς στη Θεσσαλονίκη, μικρότερη και από χωριό.
Φεύγει η Μίνα, φεύγει ο Πάρης και ο Τηλέμαχος μένω με τον Δημήτρη και την υπόλοιπη αντροπαρέα, μου αρέσει που με προσέχουν, που μου δίνουν σημασία.
Μιλάμε, γελάμε, πίνουμε.

Πάμε προς παραλία.
Περνάμε από Τσιμισκή, κλείνουμε με κορδέλες τις τροχαίας το δρόμο, γελάμε σαν 15άχρονα , τρέχουμε στους δρόμους ,
«μπάτσοι, μαλάκες!»
Η ώρα έχει πάει 4,
ψιλοβρέχει,
παλιμπαιδίζουμε,
κοροϊδεύουμε ,
ένας άσχετος κάθεται δίπλα μας στην παραλία, ζητάει τσιγάρο , μετά αναπτήρα, εμείς λιώνουμε , εγώ κρυώνω.
Μου λείπεις.
5 παρά, οι μπύρες τέλειωσαν, ανηφορίζουμε προς Εγνατία , θα πάρω 78Ν.
Ο άσχετος μας ακολουθεί, κατουράει σε ένα πεζούλι, ζητάει τσιγάρο, μετά αναπτήρα.
Φτάνουμε καμάρα, μένω στην στάση, οι άλλοι την κάνουν για σπίτια, συνειδητοποιώ
Πως έχουν ξεκινήσει λεωφορεία από τα κανονικά , κατεβαίνω ξανά πως λευκό πύργο, ο άσχετος έχει χωθεί σε άλλη παρέα, τρεις πιτσιρικάδες κλωτσάν τις λαμαρίνες μιας τράπεζας, μια μαύρη γάτα ψάχνει για κάποιο περιστέρι με εγκεφαλίτιδα (σ.σ. σε επόμενη ιστορία, θα μάθουμε για το περιστέρι με την εγκεφαλίτιδα)

Φτάνω στην στάση, συναντώ έναν τύπο με σκουλαρίκια στα δύο μάγουλα, τον έχω ξαναδεί μια φορά ακόμη στη ζωή μου, αυτή είναι η Θεσσαλονίκη, παντού κάνεις γνωστούς. Μου λέει ιστορίες, με ρωτά να του πω για τη μαντάμ Μπλανς, στρίβω τσιγάρα με βρεγμένο καπνό και του πουλάω τρέλα.
Έρχεται το λεωφορείο του, φεύγει, και μένω στη στάση με ένα παλικάρι που τρεκλίζει, φίλος του φίλου του τύπου με τα σκουλαρίκια στα μάγουλα.
Ξαπλώνει, βάζει το κεφάλι του στα πόδια μου , με κοιτάει με το ένα μάτι ανοιχτό για ισορροπία, και μου λέει: «είμαι καλό παιδί, αλλά να πίνω λίγο.»
«Τι πίνεις;» τον ρωτάω. «Τζιν;»
Φροντίζει να με διαβεβαιώσει πως δεν έφτασε ακόμη εκεί, με ρούμια τη βρίσκει.
Μου ζητά να βάλω το χέρι μου στα μαλλιά του και να του τα χαϊδέψω.
Είναι χαριτωμένος.
Το κάνω.
Κοντεύει να τον πάρει ο ύπνος, έρχεται 5άρι, τον ξυπνάω, τον ρωτάω που πηγαίνει, λέει Ανθέων, του λέω έλα να πάρουμε μαζί το λεωφορείο. Στη διαδρομή δεν μιλάει, με κοιτάει μεθυσμένα, πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό , για να μη με βλέπει διπλή μάλλον, κάποια στιγμή ζητάει αυτό που σκέφτεται ώρα.
«Έλα να κατέβουμε μαζί εδώ να κάνουμε ένα τσιγάρο»
«Άστο», του λέω «πρέπει να πάω σπίτι για ύπνο, άλλη φορά»
Πατάει το κουδούνι για τη στάση του, Γεωργίου, μπορώ να πάω ακόμη μαζί του αν το μετάνιωσα, τον χαϊδεύω στα μαλλιά «χάρηκα για τη γνωριμία, man, ίσως να τα ξαναπούμε»
Μου κλείνει το μάτι, έχουμε φτάσει, ανοίγουν οι πόρτες, κατεβαίνει, το λεωφορείο απομακρύνεται, μου στέλνει ένα φιλί από μακριά.

Και εγώ σκέφτομαι εσένα.


(Όλα τα ονόματα είναι φανταστικά.-
Ή και όχι)