Sour Cherries cheesecake

Hello guys! 

Long time, no see yada yada. I hope you all doing well and dandy. 

Today I'm gonna share with you a Divine cheesecake recipe 

(originally fount here by the awesome Kaede)

The recipe is super easy if you own a mixer (if not you must be prepared to mix by hand so much, you'll need a psysician afterwards :P)

Ingredients:

• 2 packs Πτι Μπερ biscuits (digestive will do as well)
• 200g unsalted butter
• 1 pack Philadelphia cheese cream or any other cheese cream.
• 1 1/3 cup Vegetal Cream (not the small teacups)
• 1 jar sour cherry compost 
• 4tbsp icing sugar
• 3tbsp white sugar (I didn't use this at all)
• 3tbsp corn flour

First we finely crush the biscuits and mix them with the melted butter.We spread the mixture into a big pyrex (or two medium in my case). As Kaede mentions, you shouldn't press too hard while spreading the mix, or you'll have a difficult time cutting the cheesecake once it's ready. Remember, you'll gonna have to leave it for about a day into the fridge, yeah?

In one bown we mix the cheese cream with 2tbsp of the icing sugar using always the mixer.

In another bowl we make our whipped cream using the vegetal cream and the other 2tbsp of the icing sugar. Now here, we mix for about 5 minutes and until we have a solid mixture. We then stir those two creams together.

We spread our whipped cream and cheese cream mixture on our biscuit base.

Now we straing our cherries (keep the syrup) and spread them on the cream.

In a pot we put about 1 cup of our syrup (we keep 1tbsp in a cup)

We mix the corn flour with the 1tbsp of the syrup (you can't mix the corn flour with warm syrup cause small lumps will be created). After we have soluble the corn flour into the cold syrup, we pour it into the pot and stir well. If needed we add some water until it's not too thick. 

We pour the syrup all over our cheesecake and put it in the fridge for at lease 6 hours!

Enjoy!

ps. I really wanted to upload a picture with just a piece on a plate BUT, I didn't have tha change to take a pixture. When I woke up the next day, the cheesecake was gone and all that had left was a tiny piece, enough to take an idea of how wonderful it was! 

I will do this in the near future again, that's for sure! If you try it, please let me know (or Kaede) what you think!

Cheers!

Τα στενά παπούτσια

Όταν με ρωτάνε ποιο είναι το αγαπημένο μου βιβλίο, αυτόματα εμφανίζονται είκοσι εξώφυλλα μπροστά στα μάτια μου, χαόνομαι και κεκεδίζω. Αλλάζουν τότε την ερώτηση σε: ποιο είναι το βιβλίο που διάβασες περισσότερες φορές.

Στην αρχή -λανθασμένα- νομίζω πως είναι "Ο Τούρκος στον κήπο".

Εκεί στις αρχές του μιλένιουμ, ήμουν στο γυμνάσιο και το βιβλίο είχε μόλις κυκλοφορήσει. Θυμάμαι μέχρι να μπω στο λύκειο, ο "τούρκος" βαστιόταν με σελοτέιπ, και οι άκρες των σελίδων είχαν μπλε χρώμα απ το μελάνι που χυνόταν μέσα στη σχολική μου τσάντα (ναι ήμουν απ' αυτά τα φρικιά που την ώρα των αρχαίων διάβαζαν λογοτεχνία, για αυτό μάλλον έφτασα εδώ που έφτασα αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο).

Το λοιπόν, στην πραγματικότητα όλο αυτό το σκηνικό με τα βιβλία στο σχολείο, ξεκίνησε πολύ νωρίτερα, δηλαδή στο δημοτικό. Θυμάμαι ακόμη την πρώτη φορά που το διάβασα, το βιβλίο που επρόκειτο να διαβάσω πάνω από 20 φορές μέχρι να φτάσω 15.

Ήταν αρχές το 1997 και είχαμε πάει με το σχολείο την πρώτη ανοιξιάτικη σχολική εκδρομή-περίπατο σε ένα ξωκκλήσι.

-Πρέπει να αναφέρω πως υπήρξα ένα πολύ κοινωνικό παιδί αλλά πάντα προτιμούσα τα βιβλία απ' τους ανθρώπους. Είχα αυτή την αίσθηση πως είναι τόσα πολλά αυτά που έχω να μάθω και τόσο λίγος ο χρόνος. Ακόμη την έχω.-

Θυμάμαι οι περισσότεροι συμμαθητές μου μάζευαν "καπελάκια" από βελανίδια για να τα πάνε δώρο σπίτι, κάτι που κάναμε όλοι λίγο πολύ χωρίς να μπορώ να θυμηθώ το λόγο πλέον. 

Εγώ καθόμουν σε μια σκιά και διάβαζα "Τα στενά παπούτσια" που μόλις είχα δανειστεί από τη σχολική βιβλιοθήκη. Ο Παναγιώτης πιτσιρικάκι στη Βαγία του 1936, η Ζωή και η υπόλοιπη οικογένεια Αϊβαλιώτη, τα παιχνίδια, ο παιδικός έρωτας, ο Παναγιώτης γνωρίζει τη Ζωή και η Ζωή είναι η ζωή του. 

Η δασκάλα με φώναξε κοντά της. "Γιατί δεν παίζεις με τους υπόλοιπους;", με ρώτησε.

Και μετά είδε ποιο ήταν το βιβλίο που με απασχολούσε. Μου χαμογέλασε και με άφησε να επιστρέψω στη σκιά μου, παρέα με τους υπέροχους ήρωες της υπέροχης Ζωρζ Σαρή.

Αγαπημένη μου Ζωρζ, είσαι ο λόγος που αγάπησα τόσο τη λογοτεχνία και σου χρωστάω γι' αυτό!

Η Ζωρζ Σαρή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1925 και πέθανε σήμερα, Σάββατο 9 Ιουνίου 2012. 

Παρόλα αυτά, ανήκει στην κατηγορία των Ανθρώπων που δεν θα σβήσει ποτέ, όχι όσο υπάρχει μελάνι και χαρτί για να τυπώνονται τα καταπληκτικά της έργα.

Ζωρζ, σε ευχαριστώ και σ'αγαπώ!