Χαλασμένη Αγάπη

Θλίψη στα μάτια.
Ματωμένη καψούρα,
άδεια βήματα
κενά θελήματα
λόγια σπασμένα...
Χαλασμένη αγάπη

Μικρά πονήματα
άθλια ανοίγματα
λοξές αυταπάτες.
Δωμάτια έρημα
ρούχα ασιδέρωτα...
Χαλασμένη αγάπη

Βρόμικα όνειρα
παράξενα νεύματα
σκισμένες εικόνες.
Παλιά παραπτώματα
ξεβγαλμένα χρώματα...
Χαλασμένη αγάπη

Χρόνια πολλά μωρό μου.
Σ' αγαπώ και μου λείπεις

Μια υπεραιωνόβια αγάπη για σπασμένους σκελετούς χαρταετών

Υπεραιωνόβια αγάπη
για ένα μάτσο σπασμένους σκελετούς χαρταετών
πεταμένους σε μια γωνιά του καθιστικού μου
δίπλα στο παζλ 1000 κομματιών
που επί 4 μήνες προσπαθούσα να συναρμολογήσω
μπερδεμένο
σαν τη μπερδεμένη μου λογική
που επί 18 χρόνια προσπαθώ να συναρμολογήσω
και να την κρεμάσω στον τοίχο
δίπλα στα πτυχία που ποτέ δεν πήρα
πάνω από φωτογραφίες οικογενειακές
στο τραπεζάκι το μπαμπού
με καταθλιπτικά χαμόγελα
και ματιές όλο νόημα
σαν πουτάνες του δρόμου που ψάχνουν πελάτη
στημένες τακτικά πάνω σε καρεδάκια
και σεμέν
απ' αυτά που φυλάν για προίκα μου
και που ποτέ δεν αξιώθηκα
να μάθω να φτιάχνω
μοναχή μου
τι κρίμα
τι ντροπή
θα πουν
Για μια υπεραιωνόβια αγάπη τάχατες όλα τούτα;

Εκείνο τα παγκάκι. Το παγκάκι μας.

Κάθομαι σε εκείνο το παγκάκι.
Το παγκάκι μας.
Η πλάτη μου γυρισμένη στο δρόμο.
Γυρισμένη στον κόσμο.

Έρχεσαι.
Με σκουντάς
Τρομάζω. Γυρνάω. Σε κοιτάζω.
Μου χαμογελάς.
Δίνεις δυο φιλιά στον ώμο.

Κάθεσαι σε αυτό το παγκάκι.
Το παγκάκι μας.
Θέλω να κουλουριαστώ στην αγκαλιά σου.
Και να μείνω εκεί.
Για πάντα.

Μένω ακίνητη.
Σε παρατηρώ.
Τι σκέφτεσαι άραγε τώρα;
Πόσο απόμακρη είμαι;
Πόσο κυνική;

Συνειδητοποιώ πως ποτέ δεν σου είπα
πόσο σ' αγαπώ.

Από πάντα το είχα αυτό το πρόβλημα.
Όχι μονάχα με το σ' αγαπώ.
Με όλα.
Παρ έλειπα να τα δηλώσω και ας ούρλιαζαν μέσα μου...
Νόμιζα πως με το να τα αισθάνομαι εγώ , τα νιώθουν και όλοι οι άλλοι...

Κατάλαβες άραγε πόσο αγαπώ;

Περνάς τα χέρια σου γύρω μου.
Με κλείνεις μέσα σου.
Εγώ ένα κουβαράκι.
Μία μπάλα.
Θέλω να μείνω εδώ.
Για πάντα.