Ήταν άνοιξη και νόμιζα πως ήξερα.
Νόμιζα πως τα σχέδια υπάρχουν,
δημιουργούνται για να υλοποιούνται.
Πως ένα τακτικό μυαλό,
βάζει τα πάντα σε τάξη και τα κάνει πραγματικότητα.
Κι ύστερα ήταν καλοκαίρι.
Δεν είμαι σίγουρη μα νομίζω πως ήταν καλοκαίρι.
Και σκεφτόμουν:
‘Να τώρα γράφω το άλφα
και δες όλα παίρνουν σχήμα σιγά-σιγά.
Και το φθινόπωρο…
Άλλαζα χωρίς να γνωρίζω αν όντως δημιουργώ αλήθειες,
ή αν απλώς ρίχνω τα φύλλα μου περιμένοντας το χειμώνα.
Ο χειμώνας
Ήρθε χωρίς προειδοποίηση
Και ήταν ο πιο δραστικός απ’ όλες τις εποχές!
Δεν με ρώτησε αν ήμουν έτοιμη.
Απλώς χιόνισε και έβγαλε κρύο.
Και δεν υπήρχε πια η βούληση,
ήμουν απλώς ένα γυμνό δέντρο.
Μονάχα κλωνάρια που ψάχνουν τρόπο να προστατευτούν.
Ο χειμώνας.
Είναι το ωμέγα.
Το τέλος της αλφαβήτας
Δεν είναι η συνέχεια αριθμών που αγγίζουν το άπειρο.
Μία τελεία.
