Ένα Χ

Αυτό το γράμμα δεν έχει παραλήπτη.
Μου λείπεις εσύ
μα πάνω απ' όλα
μου λέιπω εγώ.
Λείπω εγώ από τη γαμημένη τη ζωή μου.

Αυτό το γράμμα είναι μια παράκληση.
Προς κάποιον που ακόμη δεν εμφανίστηκε μπροστά μου.
Προς ένα είδωλο που αντικρίζω κάθε μέρα στον καθρέφτη.

Και υπόσχομαι δεν θα κλαίω άλλο από αύριο.
Αλλά σήμερα αφήστε με να δείξω πόσο αδύναμη είμαι
Σήμερα για μία και μοναδική φορά αφήστε με να είμαι εγώ.

Και ύστερα πάλι θα χαμογελάσω.
Και θα σπαράζω από μέσα μου
Για όλα αυτά τα χρόνια
Για όλες τις στιγμές που δεν.

Μα σήμερα μη μου μιλάτε άλλο.
Και θα υποκριθώ πως τόσα χρόνια χόρτασα ηρεμία.
Ακόμη και αν αυτό που στ' αλήθεια χόρτασα είναι σκατά.

Βάλτε μου ένα Χ και αφήστε με να πνιγώ.

Η ποτέ προετοιμασμένη

Ποτέ δεν στερεύεις απ' αγάπη.
Υπάρχουν στιγμές που πιστεύεις πως αυτό ήταν,
πάει,
τέλος,
ότι ζήσαμε ζήσαμε φιλαράκο!
Κι όμως
στο λέω εγώ πως πάντα κάποιος θα περιμένει στη γωνιά.
Όχι στην απέναντι γωνία,
όοοοχι δεν είναι δα και τόσο εύκολα τα πάντα...
Αν ήταν εύκολα άλλωστε θα ήταν και αφόρητα βαρετά..
Το λοιπόν κάποιος θα περιμένει σε μια γωνιά καλά κρυμμένη από όλους και από όλα.
Και ένα βράδυ που εσύ όλο και κάποιο βάρος θα νιώθεις,
από τον κόσμο,
την κοινωνία,
τους φίλους που σε πρόδωσαν,
αυτούς που πρόδωσες εσύ,

Ένα τέτοιο βράδυ θα βγεις αργά έξω για λίγο αέρα,
γύρω στις 4 και 34 λεπτά ,
ναι κάπου εκεί.
Και κάποιος θα σου σφυρίξει:
"Εδώ ήμουν."
"Εδώ την έστησα για σένα."
"Στην έφερα όταν εσύ λιγότερο πρόσεχες..."
Και εσύ ή θα δεχτείς,
και θα βουτήξεις σε νέες περιπέτειες
(τώρα που είναι και η ευκαιρία),
ή θα σκουντουφλήσεις πάνω του και θα το προσπεράσεις,
γιατί:
Ποιος χρειάζεται αγάπες;
Για ποιους είναι οι αγάπες;
Για του αδύναμους;
Για τους ανόητους ,
τους μη προετοιμασμένους;
Για μένα είναι η αγάπη μάτια μου.
Την αδύναμη,
την ανόητη,
την ποτέ προετοιμασμένη!