το αποφάσισα να γράψω δυο κουβέντες
αν και η έμπνευση είναι κάτι που μου λείπει τελευταία (αν την είχα ποτέ δηλαδή).
Και πάλι όλες οι λέξεις δεν θα είναι δικές μου
θα καπηλευτώ όμορφα λόγια ξένων και σημαντικών ανθρώπων που ποτέ δεν θα φτάσω .
Μα για αυτό είμαι εδώ σε τούτο τον όμορφο κόσμο για να παραδέχομαι οτι δεν είμαι αρκετά καλή.
Στο γυμνάσιο μου το πρόσαπταν σαν ένα ακόμη θετικό μου.
Αυτογνωσία έλεγαν.
Στο λύκειο δεν το καταλάβαιναν καν.
Που καιρός να ασχοληθούν με ακόμη μία μαθήτρια.
Πάει καιρός που σταμάτησα να τα σκέφτομαι όλα τούτα...
Μα τώρα τελευταία σαν να μου λείπουν λιγάκι.
Οι δάσκαλοι μου από το δημοτικό
Οι καθηγητές μου από το γυμνάσιο
Η καθηγήτρια μου από το λύκειο.
Ωραία χρόνια (@@#$%$)
Τι λες Νάντια;
Που βρίσκεσαι , τι κάνεις;
Μη μου πεις πως έφτασε και για σένα η ώρα να αρχίσεις να αναπολείς....
Ίσως.
Για ακόμη μια φορά μία όχι σταθερή απάντηση.
Ίσως.
Καληνύχτα.
ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ
Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν' ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;
-Ντίνος Χριστιανόπουλος-
